افتراز. [ اِ ت ِ ] ( ع مص ) بس و قطع کردن حکم جز اهل خود. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). بس و قطع کردن حکم جز برای اهل خود. ( ناظم الاطباء ). قطع کردن حکم جز خاندان خود را. ( از اقرب الموارد ). یقال : «افترز امره دون اهل بیته ؛ ای قطعه ». ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).
