آفتاب سرخ. آفتاب سرخ ( به انگلیسی: Red Sun ) فیلمی وسترن محصول ۱۹۷۱ مشترک کشورهای فرانسه، ایتالیا و اسپانیا به کارگردانی ترنس یانگ و با بازی چارلز برانسون، آلن دلون، اورزولا اندرس، توشیرو میفونه و گوئیدو لولاوبریجیدا است. [ ۱]
داستان فیلم دربارهٔ سفیر کبیر ژاپن است که برای اولین بار وارد امریکا می شود. وی در قطار به علت برخورد با راهزنان، شمشیر طلایی رئیس جمهور آمریکا را از دست می دهد.
آریزونا، سال ۱۸۷۰. «لینگ» ( برانسن ) و «گوش» ( دلون ) به قطاری دستبرد می زنند، ولی «گوش» خیانت می کند و با پول ها می گریزد؛ و «لینک» در چنگال «ساکاگوچی»، سفیر ژاپن که به واشینگتن می رود، اسیر می شود. «گوش» شمشیر زرکوبی را که هدیه امپراتور ژاپن به رئیس جمهور آمریکا بوده، دزدیده و به همین دلیل «ساکاگوچی» یک سامورایی به نام «کورودا» ( میفونه ) را مأمور می کند که یا در عرض یک هفته با شمشیر بازگردد یا هاراکیری کند. «لینک» به عنوان راهنما با «کورودا» همراه می شود، ولی چون نمی خواهد «گوش» بلافاصله - و پیش از گفتن جای اموال دزدی - به دست «کورودا» کشته شود، پس از ماجراهای زیاد بالاخره از «کورودا» قول می گیرد که تا خودش نگفته، «گوش» را نکشد، «لینک» از دوست «گوش»، «کریستینا» ( آندرس ) به عنوان گروگان برای پس گرفتن شمشیر استفاده می کند. اما در اینجا همگی مورد هجوم کومانچی ها می گیرند و پس از مبارزه با آنان، «گوش» از یک لحظه مکث «کورود» استفاده می کند و او را می کشد. «لینک» که دیگر به پول ها اهمیتی نمی دهد، «گوش» را می کشد و برای حفظ شرف و اعتبار «کورودا»، خودش شمشیر را به موقع برمی گرداند.
• قابلیت های داستان عالی فیلم ( برمبنای ماجرایی واقعی ) در اجرا به هرز رفته اند، مثلاً جدال با کومانچی ها در میان علف های بلندی که طرفین درگیری را می پوشاند، صرفاً معرکه ای از سرو صدا و نماهای درشت بی ربط است که در مقابل مهارت دیدنی کانتو شیندو در فیلم اونیبابا ( ۱۹۶۴ ) در اجرای صحنه ای مشابه بی رنگ وبو می شود. فیلم حتی نمی تواند غرابتی را که علت وجودی اش است، برجسته سازد. میفونه با سازوبرگ کامل سامورایی این ور و آن ور می رود و آه از نهاد همه برمی آورد، ولی دوربین قادر نیست به ناهمگونی این شمایل شرقی در چشم انداز غربی جلوه ای در خور بدهد. رابطه میان برانسن و میفونه - که شخصیت های کم حرف شان خوب با هم جور در می آیند. - تماشایی است. اما دلون کاملاً بی روح به نظر می رسد و آندرس تحت الشعاع حضور کوتاه کاپوسین قرار می گیرد. حضور توشیرو میفونه و بازی همیشه عالی در نقش سامورایی رنگ و بوی قشنگی به فیلم داده. . . . .
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفداستان فیلم دربارهٔ سفیر کبیر ژاپن است که برای اولین بار وارد امریکا می شود. وی در قطار به علت برخورد با راهزنان، شمشیر طلایی رئیس جمهور آمریکا را از دست می دهد.
آریزونا، سال ۱۸۷۰. «لینگ» ( برانسن ) و «گوش» ( دلون ) به قطاری دستبرد می زنند، ولی «گوش» خیانت می کند و با پول ها می گریزد؛ و «لینک» در چنگال «ساکاگوچی»، سفیر ژاپن که به واشینگتن می رود، اسیر می شود. «گوش» شمشیر زرکوبی را که هدیه امپراتور ژاپن به رئیس جمهور آمریکا بوده، دزدیده و به همین دلیل «ساکاگوچی» یک سامورایی به نام «کورودا» ( میفونه ) را مأمور می کند که یا در عرض یک هفته با شمشیر بازگردد یا هاراکیری کند. «لینک» به عنوان راهنما با «کورودا» همراه می شود، ولی چون نمی خواهد «گوش» بلافاصله - و پیش از گفتن جای اموال دزدی - به دست «کورودا» کشته شود، پس از ماجراهای زیاد بالاخره از «کورودا» قول می گیرد که تا خودش نگفته، «گوش» را نکشد، «لینک» از دوست «گوش»، «کریستینا» ( آندرس ) به عنوان گروگان برای پس گرفتن شمشیر استفاده می کند. اما در اینجا همگی مورد هجوم کومانچی ها می گیرند و پس از مبارزه با آنان، «گوش» از یک لحظه مکث «کورود» استفاده می کند و او را می کشد. «لینک» که دیگر به پول ها اهمیتی نمی دهد، «گوش» را می کشد و برای حفظ شرف و اعتبار «کورودا»، خودش شمشیر را به موقع برمی گرداند.
• قابلیت های داستان عالی فیلم ( برمبنای ماجرایی واقعی ) در اجرا به هرز رفته اند، مثلاً جدال با کومانچی ها در میان علف های بلندی که طرفین درگیری را می پوشاند، صرفاً معرکه ای از سرو صدا و نماهای درشت بی ربط است که در مقابل مهارت دیدنی کانتو شیندو در فیلم اونیبابا ( ۱۹۶۴ ) در اجرای صحنه ای مشابه بی رنگ وبو می شود. فیلم حتی نمی تواند غرابتی را که علت وجودی اش است، برجسته سازد. میفونه با سازوبرگ کامل سامورایی این ور و آن ور می رود و آه از نهاد همه برمی آورد، ولی دوربین قادر نیست به ناهمگونی این شمایل شرقی در چشم انداز غربی جلوه ای در خور بدهد. رابطه میان برانسن و میفونه - که شخصیت های کم حرف شان خوب با هم جور در می آیند. - تماشایی است. اما دلون کاملاً بی روح به نظر می رسد و آندرس تحت الشعاع حضور کوتاه کاپوسین قرار می گیرد. حضور توشیرو میفونه و بازی همیشه عالی در نقش سامورایی رنگ و بوی قشنگی به فیلم داده. . . . .
wiki: آفتاب سرخ