اغاز

Etymological Dictionary of Persian نوشته H. H�bschmann و منابع بعدی
ریشهٔ �آغاز� چنین آمده است:
�آغاز� از ترکیب �آ� �غاز� ساخته شده است.
�آ� = پیشوند ( به معنی �بر، فرا، آغاز� ) .
�غاز� ← از ریشه gāz - / gāšt - به معنی �رفتن، حرکت کردن، دست بردن�.
نمونهٔ کهن آن در متون فارسی میانه ( پهلوی ) به صورت āgāz / āgāxt آمده است ( ← MacKenzie, A Concise Pahlavi Dictionary، ص 3 ) .
در متون فارسی دری قدیم ( مانند شاهنامه و تاریخ بیهقی ) بارها �آغاز� به معنای �شروع� به کار رفته است.
📌 بنابراین �آغاز� یک واژهٔ کهن ایرانی ( فارسی میانه ← فارسی دری ) است و هیچ ربطی به زبان ترکی ندارد.
- - -
۲. واژه �آغیز� در ترکی
🔹 در ترکی آذربایجانی و ترکی استانبولی:
�ağız� = دهان
( ← Redhouse Turkish - English Dictionary, Oxford Turkish Dictionary )
🔹 معنای �ابتدای راه� یا �شروع� برای ağız در ترکی امروزی وجود ندارد.
در زبان ترکی، اگر بخواهند �آغاز / شروع� بگویند، از واژگانی مثل başlangı� یا evvel استفاده می کنند، نه ağız.
🔹 این هم صدایی صرفاً یک تصادف آوایی است. بسیاری از زبان ها واژه هایی دارند که شبیه هم اند ولی هیچ ارتباط ریشه ای ندارند ( به این پدیده false cognates یا �هم ریشهٔ کاذب� می گویند ) .
- - -
۳. چرا این تحریف ساخته می شود؟
برخی افراد تلاش می کنند با ربط دادن واژه های فارسی به ترکی، یک �برتری سازی زبانی� نشان دهند.
در حالی که مسیر علمی ریشه شناسی بر اساس شواهد متنی و تطور تاریخی زبان است، نه شباهت سطحی آوایی.
�آغاز� پیش از ورود زبان های ترکی به ایران ( قرن ۱۱ میلادی به بعد ) در متون فارسی وجود داشته است، بنابراین امکان وام گیری از ترکی منتفی است.
- - -
✅ نتیجه:
�آغاز� واژه ای ایرانی است ( فارسی میانه → فارسی دری ) .
�آغیز / ağız� واژه ای ترکی است به معنای �دهان�.
شباهت آوایی آن ها اتفاقی است و هیچ پیوند تاریخی و ریشه ای میان شان وجود ندارد.
- - -

ابن سینا ( ۳۷۰–۴۲۸ ق / ۹۸۰–۱۰۳۷ م ) هیچ گاه در آثارش ادعای اختراع سازی به نام �تار� نکرده است. کتاب معروف او در موسیقی بخشی از شفا به نام �فن موسیقی� است که تنها دربارهٔ نظریه موسیقی ( فواصل، نغمه ها و تأثیرات آنها ) صحبت کرده، نه اختراع ساز.
📚 منبع معتبر:
ابن سینا، الشفا، بخش موسیقی
تقی بینش، تاریخ موسیقی ایران
> واقعیت تاریخی:
ساز تار در شکل کنونی اش مربوط به دوره ی قاجار است و احتمالاً از سازهای کهن تری چون �چنگ� و �رَباب� تکامل یافته. ریشه آن نه در ابن سینا، بلکه در سنت سازسازی ایران، ترکیه و آذربایجان است.
- - -
🔻 ۲. موسیقی در انحصار قاریان قرآن؟!
ادعایی فاقد سند و ساختگی است.
- - -
🏛 موسیقی در دوران های مختلف ایران باستان
1. دوران ایلامی ( حدود ۳۰۰۰–۶۴۰ پیش از میلاد )
در آثار باستانی ایلام ( بویژه در شوش ) ، تصاویری از نوازندگان دیده می شود.
یکی از قدیمی ترین منابع موسیقایی مربوط به لوح هایی از تمدن های میان رودان ( مثل اور و نینوا ) است که با ایلامیان ارتباط فرهنگی داشتند.
به سازهایی چون چنگ ( Lyre ) اشاره دارند که ایلامیان هم می شناختند.
2. دوران مادها ( حدود قرن ۸–۶ پیش از میلاد )
اطلاعات کمی از موسیقی مادها در دست است. اما منابع یونانی مانند هرودوت اشاره هایی به وجود آوازها و سرودهای حماسی دارند.
مادها احتمالاً نقش مهمی در پایه گذاری سنت موسیقایی ایران زمین داشتند که بعدها در دوره هخامنشی و ساسانی گسترش یافت.
- - -
👑 موسیقی در دوران هخامنشی ( ۵۵۰–۳۳۰ ق. م )
منابع:
گزنفون ( Xenophon ) در اثر خود �کورش نامه� از آوازهای پارسی در دربار هخامنشیان یاد می کند.
کتزیاس ( پزشک دربار اردشیر دوم ) از زنانی سخن می گوید که در دربار ساز می نواختند و آواز می خواندند.
نقش برجسته های تخت جمشید نوازندگان را نشان نمی دهند، ولی وجود آنان در جشن ها محتمل است.
ویژگی ها:
در دربار شاهان، موسیقی بخشی از تشریفات و آیین ها بوده.
موسیقی بخشی از آموزش های تربیتی شاهزادگان ( به ویژه آوازهای اخلاقی یا رزمی ) بوده است.
- - -
🔥 موسیقی در دوران اشکانی ( ۲۴۷ ق. م – ۲۲۴ م )
منابع:
اطلاعات اندکی موجود است، اما نقاشی ها و نقش برجسته های نسا و هَرت نوازندگان و آلات موسیقی مانند چنگ و دف را نشان می دهند.
احتمال تأثیرپذیری از موسیقی یونانی - هلنیستی و همچنین تمدن های شرقی وجود دارد.
- - -
🦁 موسیقی در دوران ساسانی ( ۲۲۴–۶۵۱ م ) – اوج موسیقی ایران باستان
منابع معتبر:
المسعودی ( مروج الذهب ) : �در دربار خسرو پرویز ۳۰ نوازنده و سراینده مشهور بودند. �
ابن خرداذبه، فارابی و ابن ندیم ( در الفهرست ) اطلاعاتی درباره موسیقی دانان ساسانی مانند باربد، نکیسا، آزاد، رام رامین و سرکش ارائه می دهند.
شاهنامه فردوسی نیز به شخصیت هایی چون باربد و نکیسا اشاره دارد.
ویژگی ها:
موسیقی ساختاریافته با دستگاه های مشخص ( برخی معتقدند دستگاه های امروزی ریشه در این دوران دارند ) .
باربد نخستین آهنگ ساز سیستماتیک ایران شناخته می شود؛ او منظومه ای به نام �هفت خسروانی�، �سی لحن� و �هفت روزشب� ساخته بود.
موسیقی آیینی، درباری، رزمی و عاشقانه تفکیک شده و مشخص بود.
- - -
🎼 سازهای موسیقی در ایران باستان
بر اساس آثار باستان شناسی و متون:
ساز نام امروزی / معادل تصویر در آثار ملاحظات
چنگ Lyre / Harp بله در دوره ایلام، اشکانی، ساسانی
تنبور Tanbur بله در کاشی کاری ها و نقاشی ها
نی Ney بله سازی عرفانی با ریشه های بسیار کهن
دف Daf بله در آیین های زرتشتی و بویژه در ساسانیان
بوق رزمی Karnā / Trumpet بله برای جنگ و جشن های ملی
- - -
📜 منابع و پژوهش های معتبر
کتاب ها و مقالات:
1. هنر موسیقی در ایران باستان – تقی بینش
2. تاریخ موسیقی ایران – روح الله خالقی
3. موسیقی دانان ایران – مهدی برکشلی
4. الفهرست – ابن ندیم ( ذکر باربد و نکیسا )
5. مروج الذهب – المسعودی ( درباره موسیقی درباری ساسانی )
6. Iranian Music – E. During ( Encyclopedia Iranica )
7. Barbad – E. During, Encyclop�dia Iranica
8. The Cambridge History of Iran ( Vol. 3: The Seleucid, Parthian and Sasanian Periods )
9. Ancient Iranian Music – Hormoz Farhat
- - -
🧠 جمع بندی:
موسیقی در ایران باستان از سطح ابتدایی در دوران ایلام و ماد، به اوج پیچیدگی و زیبایی در عصر ساسانی رسید. در این دوران، نه تنها آهنگ سازی و نوازندگی به صورت حرفه ای توسعه یافت، بلکه موسیقی به عنوان یک ابزار مهم درباری، آیینی، و حتی درمانی شناخته شد. نام هایی چون باربد و نکیسا نشان دهندهٔ تداوم یک سنت هنری عمیق و ریشه دار هستند که بر موسیقی بعدی ایران و حتی جهان اسلام تأثیر گذاشت.
- - -
🔻 ۳. ناصرالدین شاه، حکیم سبزواری و آزادسازی موسیقی؟
ساختگی و بی اساس است.
چنین مکاتبه یا گفتگویی بین ناصرالدین شاه ( پادشاه قاجار ) و ملاهادی سبزواری ( فیلسوف و حکیم قرن ۱۳ ق ) در هیچ منبع تاریخی وجود ندارد.
این ماجرا در هیچ یک از کتاب های زندگینامه ی ناصرالدین شاه، حکیم سبزواری یا تاریخ نگاری قاجار ( مانند روزنامه خاطرات اعتمادالسلطنه ) ثبت نشده است.
📚 منابع برای بررسی:
اعتمادالسلطنه، روزنامه خاطرات
زبده التواریخ، تاریخ ناصری
حبیب السیر
- - -
🔻 ۴. تحقیر رضا شاه به عنوان �بیسواد�
ادعای ایدئولوژیک و تحریف شده است.
رضاشاه سواد آکادمیک نداشت، اما با کمک تیمی از نویسندگان، روشنفکران و دیوان سالاران ( مانند فروغی، داور، تیمورتاش، علی اکبرخان داور، علی اکبر دهخدا و . . . ) اصلاحات مهمی را در ایران پیاده کرد.
تعویض نام های خانوادگی و تغییرات اداری نه توسط رضا شاه شخصاً، بلکه از سوی دستگاه دولت و اداره ثبت احوال صورت گرفت.
📚 برای مطالعه:
یرواند آبراهامیان، ایران بین دو انقلاب
فریدون آدمیت، اندیشه ترقی و حکومت قانون
- - -
🔻 ۵. تحریف در نام های روستاها ( مثل خسروگرد )
نام هایی مثل "خسروگرد" یا "طرزق" ریشه در زبان های ایرانی و ترکی دارند، نه صرفاً عربی.
واژه ی �گرد� به معنی شهر است ( در فارسی میانه و پهلوی ) . �خسروگرد� یعنی �شهر خسرو�، که ریشه اش ایرانی است.
�طرزق� شکل تغییریافته ای است که احتمال دارد تلفظ محلی آن تغییر یافته باشد. اما چنین تغییراتی محصول تلفیق زبان های ترکی، فارسی و عربی در منطقه خراسان بوده، نه فقط عربی سازی اجباری.
- - -
🔻 ۶. مقایسه زبان ها و ادعای �برتری پارسی�
این بخش ضد علمی ترین بخش متن است:
> �ما پارسیان… این فرهنگ آغشته به خون جوانان پارسی است…�
زبان ابزار ارتباطی است، نه حامل ذات برتری قومی.
همان طور که خود نویسنده گفته: هیچ زبانی بر زبان دیگر برتری ندارد، پس تناقض دارد با این که �فرهنگ پارسی را به دشمن نمی دهیم�!
زبان فارسی یکی از زبان های غنی و ارزشمند منطقه است، اما در کنار زبان های ترکی، کردی، بلوچی، گیلکی، لری، عربی، و ارمنی که همگی بخشی از تنوع زبانی ایران اند.
استفاده از زبان ترکی یا بررسی ریشه های ترکی در ایران به هیچ وجه توطئه یا دشمنی با فرهنگ ایران نیست بلکه بخشی از احقاق حقوق فرهنگی ترک زبانان است.
📚 منابع برای بررسی نقش زبان ها در ایران:
ژیلبر لازار، زبان های ایران
یحیی ذکاء، تاریخچه خط و زبان در ایران
- - -
✅ جمع بندی علمی و مستند:
1. اختراع تار توسط ابن سینا = ساختگی
2. موسیقی در دست قاریان قرآن = افسانه سازی بدون سند
3. ناصرالدین شاه و حکیم سبزواری = داستان ساختگی
4. رضاشاه بی سواد = تقلیل گرایی سیاسی، نه تحلیل تاریخی
5. نام های عربی = بخشی از تعامل زبانی، نه تحقیر یا توطئه علیه فارسی
6. زبان فارسی برتر نیست، زبان ترکی هم دشمن نیست.
- - -

این صفحه را تامین و دربست در اختیار پلیس فتا قرار داده تا ببینیم هدف این آقایان چیست چرا در فرهنگستان دیکشنری آبادیس که یک فرهنگ پارسی است مرتب پرازیت و مانع پیشرفت این قسمت که متعلق به پارسی است سیگنال مخرب میفرستند اگر فرهنگستان بخش ترکی دارد به آن بخش نمیروند اگر بخش ترکی ندارد چرا به فرهنگستان های ترکی وقاموس تاتاری واگر نام ترکی دارد چرا به همان نام ونشان ترکی نمی روند ما پارسیان از ابوالفضل بیهقی حارث آبادی و ابوالمعالی و آنندراج شرق هندوستان تا پاراچنار پاکستان و افغانستان وتاجیکستان تا دهخدا ومعین وآخرین حسن عمید کلی هزینه کرده ایم این فرهنگ آغشته بخون جوانان پارسی است آسان به نفوذی های دشمن واگذار نمیکنیم

قرن دوم در انحصار قاریان قرآن بود در قرن سوم و چهارم در انحصار شعرا و عرفا مانند رودکی و ابن سینا که مخترع ساز تار بود وداستانی قدیمی معروف است که ابن سینا تار رابا یک چوب شکم پر ساخته بودصدای تار پژواک نداشت بیک خواننده خوش صدایی گفت بیا با تار من توبخوان گفت برو سرشب بیا تا بخوانم گفت چرا الان نخوانی گفت الان غذا خورده ام شکمم پراست صدایم بیرون نمی آید ابن. سینا گفت آفرین برتو که استاد من شدی پس منم باید شکم کاسه تارم را خالی کنم تاصدایش پژواگ بگیرد دوست عزیز وقتی ناصرالدین شاه به سبزوار آمد از حکیم سبزواری خواهش کرد که موسیقی را از انحصار عرفا خارج و در اختیار عموم قرار دهد حکیم فرمود موسیقی پیچیده ترین علم ریاضی است یعنی ریاضی در حال نجوا پس باید یک کلاس آموزش موسیقی تشکیل ده که آن کلاس را بعد از ارتحال حکیم شاگردش ناظم الاطبا وجدمن ملا کربلایی محمد مهرآشیانی که همساده دیوار بدیوار حکیم بوده اداره میکرده به بیچاره رضاشاه بیسواد که با آن همه تعصب وطن پرستی ملا هایی که در ادارات مشغول کار بودند تمام شناسنامه هارا که سال سوم سلطنت او صادر کردند تمام را با واژگان عربی که هنوز بدنبال نام روستا ها و نام خانوادگی اهالی آن روستا کشیده میشود مانند خسروگرد. نوشته اندخسروجرد مانند چیرگ را نوشته اند طزرق ای کاش شما بجای آن همه تعصب کمی بار علمی و مطالعه میداشتی هیچ زبانی بر زبان دیگری برتری ندارد چون زبان مبدا ومظهر خاصی ندارد فقد مانند قلم وکاغذ لوازم ارتباط جمعی است اگر جوان هستی برو درس بخوان و معلومات اندوخته کن خدا ج نگهدار

در ادامه با استناد به منابع علمی، به بررسی این موضوع می پردازیم:
- - -
✅ ۱. موسیقی سنتی فارس ها
مفهوم موسیقی فارسی یا سنتی ایرانی امروزی، بیشتر بر پایه موسیقی دستگاهی تهران، اصفهان و شیراز شکل گرفته است.
📚 منابع:
Bruno Nettl، اتنوموزیکولوگ مشهور در کتاب The Radif of Persian Music: Studies of Structure and Cultural Context ( 2000 ) تأکید می کند که آنچه امروز به عنوان �موسیقی سنتی ایرانی� شناخته می شود، حاصل پالایش و مدون سازی موسیقی مناطقی همچون فارس، اصفهان، تهران در قرون اخیر است.
ژان دورینگ ( Jean During ) در کتاب La musique traditionnelle de l’Iran بیان می کند که موسیقی کلاسیک فارسی از قرن ها پیش در میان طبقهٔ فرهیخته و دربار توسعه یافت، به ویژه در مناطقی مثل شیراز و اصفهان.
🔹 نکته مهم:
اگرچه موسیقی دستگاهی امروزی به نام �موسیقی سنتی ایرانی� مشهور است، اما عمدتاً مبتنی بر میراث فرهنگی مردم فارس زبان شهرنشین بوده و در روند ملت سازی دوران پهلوی، به عنوان موسیقی رسمی کشور معرفی شد، در حالی که موسیقی های اقوام دیگر چون ترک، کرد، لر، بلوچ، گیلک، عرب و ترکمن سرکوب یا نادیده گرفته شدند.
- - -
✅ ۲. لباس سنتی فارس ها
لباس سنتی مردم فارس در مناطقی چون شیراز، فیروزآباد، نی ریز و دیگر نواحی جنوب ایران، وجود داشته و دارد.
📚 منابع:
در کتاب "لباس های سنتی ایران" از علی اکبر فرهنگی، آمده است:
> �در استان فارس، لباس های سنتی زنانه شامل دامن های بلند و رنگی، شلوار قری، پیراهن های گل دار، و روسری های خاص بوده است. لباس مردان شامل شلوار دبیت، کلاه نمدی و پیراهن ساده بوده است. �
همچنین در کتاب "پوشاک اقوام ایرانی" از فروغ فرخ زاد ( انتشارات فرهنگستان هنر ) اشاره شده که فارس های نواحی روستایی لباس های خاص محلی داشته اند که با گذر زمان، در شهرها جای خود را به لباس های مدرن داده اند.
- - -
✅ ۳. چرا تصور می شود فارس ها لباس و موسیقی نداشته اند؟
این برداشت بیشتر ناشی از این است که �قوم فارس� به عنوان گروه غالب زبانی و سیاسی، فرهنگ رسمی کشور را نمایندگی کرده و لباس و موسیقی رسمی کشور به نوعی لباس و موسیقی �بی قوم� و �ملی� شمرده شده اند.
در واقع، لباس کت و شلوار یا چادر سیاه در دوره پهلوی، جایگزین بسیاری از لباس های سنتی شد. از آنجایی که فارس ها عمدتاً در شهرها مستقر بودند، سریع تر به پوشش مدرن و موسیقی غربی یا دستگاهی روی آوردند و لذا لباس یا موسیقی سنتی آن ها کمتر ماندگار ماند.
- - -
✅ نتیجه گیری:
فارس ها نیز مانند سایر اقوام ایرانی، دارای موسیقی و لباس سنتی بوده اند، اما به دلایل تاریخی، اجتماعی و سیاسی، فرهنگ آن ها در پوشش �فرهنگ رسمی� پنهان شده و با گذر زمان بخشی از آن فراموش یا یکنواخت شده است.
- - -

در باب �استراق لغات� و گریم کردن آنها، یعنی تغییر شکل واژگان تا به ظاهر بومی عربی شوند، یکی از نمونه های شناخته شده واژه ی یونانی "فلسفه" ( Philosophia ) است که در عربی به فلسفة و سپس در فارسی به فلسفه رسیده است.
۲. واژه هایی مانند:
نخست: فارسی اصیل است. ( ریشه از �نخ� = جلو، آغاز )
اول: عربی است.
بدوی: از ریشه �بَدْء� عربی ( شروع کردن ) است.
ابتدا، مبتدی: هر دو عربی اند، ریشه در �بَدَأَ� دارند.
✅ پس اگر مخاطب شما فقط به �ابتدا� و �مبتدی� واکنش مثبت نشان می دهد، علتش آشنایی با قالب واژگانی عربی است، نه بیگانگی ترکی یا فارسی.
- - -
بخش دوم: چرا شاعران ترک تبار فارسی سرا مانند شهریار، صائب، مولانا، خاقانی. . . بیشتر به فارسی شعر سروده اند؟
پاسخ کوتاه:
زبان شعر درباری و علمی قرون میانه در ایران و منطقه، فارسی و عربی بوده است، و نه زبان های گفتاری محلی مانند ترکی، کردی، گیلکی، لری، بلوچی و. . .
پاسخ بلند:
۱. ساختار قدرت و زبان رسمی
از سده های ۵ تا ۱۲ هجری، زبان رسمی ادبیات و دربارها در ایران بزرگ، فارسی بود.
حتی حاکمان ترک تبار مانند غزنویان، سلجوقیان، ایلخانان، تیموریان، آق قویونلو، صفویان هم به زبان فارسی شعر می گفتند یا دیوان فارسی داشتند.
فارسی زبان فرهیختگی و منزلت بود؛ مانند نقش زبان فرانسوی برای اشراف روسیه در قرن ۱۸.
۲. زبان مادری شاعران
درست است که شاعران بزرگی مانند صائب، خاقانی، شهریار، مولانا و شمس ترک زبان یا ترک تبار بودند، اما زبان شعر آنان فارسی بود چون بستر فرهنگی و ادبی آن فارسی بود.
۳. اما ترکی هم حضور داشته است:
اشعار ترکی مکمّل فارسی بوده اند، نه رقیب آن.
در دوره های مختلف، شعر ترکی ( خصوصاً ترکی آذربایجانی و ترکی جغتایی ) به صورت مستقل رشد کرده است:
نمونه هایی از شعر ترکی:
الف ) ملا پناه واقف ( قرن ۱۸ ) — شاعر آذربایجانی
ب ) نسیمی ( قرن ۸ هجری ) — شاعر ترک زبان با اشعار ترکی و عربی
ج ) فضولی بغدادی — شاعر نام دار ترک زبان در سده دهم هجری
> شعرش به سه زبان فارسی، عربی و ترکی است. دیوان ترکی اش بسیار معتبر است.
د ) بابا طاهر – اشعار دوبیتی به لهجه لری/فهلوی ( که برخی پژوهشگران آن را به ترکی نزدیک می دانند )
هـ ) خود شهریار – با شعر حیدربابایه سلام
> این شعر از پربازتاب ترین اشعار ترکی در قرن ۲۰ است و نشان می دهد زبان مادری، چه قدر عاطفه در خود دارد.
- - -
بخش سوم: آیا �شعر ترکی� عریضه و جریده ای را نگرفته؟
اتفاقاً برعکس:
الف ) در جمهوری آذربایجان و ترکیه:
اشعار ترکی شاعران کلاسیک و مدرن جزء متون درسی و ادبی رسمی اند.
شاعرانی چون واقف، نسیمی، فضولی، شهریار، محمد حسین مؤنس، علی اکبر طاهرزاده صابر در دانشگاه ها و جشنواره ها مورد توجه اند.
ب ) در ایران، به ویژه پس از مشروطه و اوایل پهلوی:
شعر ترکی ممنوع یا سانسور شده بود.
مثلاً حیدربابای شهریار در زمان پهلوی دوم با مشکل انتشار مواجه بود.
زبان ترکی از مدرسه، رسانه و دانشگاه حذف شد. پس شعر ترکی در ایران �عریضه و جریده ای� نداشت چون اجازه نداشت.
- - -
منابع پیشنهادی برای پژوهش بیشتر:
1. ایران بین دو انقلاب – یرواند آبراهامیان ( برای فهم سیاست های زبان در دوره پهلوی )
2. ادبیات آذربایجان – فؤاد قارا چورلو ( برای بررسی شعر ترکی در ایران و قفقاز )
3. شعر ترکی در ایران – محمدعلی فرزانه
4. کتاب �فضولی و مقام او در شعر ترکی� – انتشارات باکو، آکادمی علوم جمهوری آذربایجان
5. کتاب های زبان شناسی تطبیقی بین فارسی، ترکی و عربی – دکتر یوسف نیا، دکتر محمود فتوحی
- - -
نتیجه گیری نهایی:
نبود شعر ترکی در دیوان بعضی شاعران ترک زبان ( مثل مولوی یا صائب ) ، دلیل بر ضعف ترکی نیست، بلکه به بستر تاریخی، زبانی و سانسور سیاسی مربوط است.
زبان ترکی، به ویژه در فرم آذربایجانی، دارای سنت شعری قوی، مستقل و تأثیرگذار بوده است، اما در ایران سرکوب شده است.