اعقاء

لغت نامه دهخدا

اعقاء. [ اِ ] ( ع مص ) سخت تلخ گردیدن چیزی. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ).تلخ شدن و بعضی گویند: سخت تلخ گردیدن. ( از اقرب الموارد ). سخت تلخ شدن. ( تاج المصادر بیهقی ) ( مصادر زوزنی ). || انداختن از دهن چیزی بسبب تلخی آن. یقال : اعقیت الشی ٔ؛ اذا ازلت من فیک کما تقول اشکیت ؛ اذا ازلت شکایته. ( منتهی الارب ). انداختن از دهن چیزی را بسبب تلخی. ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ). از دهن انداختن کسی چیزی را بجهت تلخی آن. ( از اقرب الموارد ). از دهن بیفکندن از تلخی. ( تاج المصادر بیهقی ).
- امثال :
لاتکن حلواً فتسترط و لامُرّاً فتعقی ؛ ای فتلفظ من شدةالمرارة و یروی فتعاق. ( اقرب الموارد ) ( از منتهی الارب ).
|| خورانیدن بچه را چیزی که بول و غایط آورد آنرا. ( منتهی الارب ). کارکن و مدر و مسهل خورانیدن طفل را. ( یادداشت بخط مؤلف ). || انداختن تیر در هوا.و یعدی بالباء لغة فی عقه. ( منتهی الارب ). انداختن تیر در هوا. ( یادداشت بخط مؤلف ). || بلند پریدن مرغ. ( منتهی الارب ).
اعقاء. [ اَ ] ( ع اِ ) ج ِ عِقی ، آنچه نخستین از کودک نوزاده برآید از کمیز و پلیدی. ( آنندراج ) ( از منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ). ج ِ عِقی ، آنچه از بچه نوزاده پیش از خوردن غذائی خارج میشود و آن لزج و سیاه رنگ است مانند غراء. ( از اقرب الموارد ).

پیشنهاد کاربران