اَعْراف، سوره
سورۀ شمارۀ ۷ به ترتیب مصحف و ۳۹ به ترتیب نزول، بلندترین سورۀ مکی قرآن در ۲۰۶ آیه و ۳۳۴۶ کلمه. وجه تسمیۀ این سوره سخن گفتن از اعراف و اصحاب اعراف است و منظور از اعراف در این سوره، منطقه ای مرتفع در حدفاصل میان بهشت و جهنم است و اصحاب اعراف صاحبان مقام و منزلت هستند که بر دوزخیان و بهشتیان اشراف دارند. از سوره های طِوال است و بیش از یک جزء قرآن را دربر دارد. نام دوم آن «المص» است؛ زیرا با این حروف مقطعه آغاز می شود. اولین سوره از سوره های چهارده گانۀ سجده است که آیۀ ۲۰۶ آن، سجدۀ مستحب دارد. مضامین اصلی آن عبارت اند از داستان آدم (ع)، نعمت لباس، اعتدال در کاربرد آرایش، اشاره به عالم ذر یا میثاق اول یا عهد الست در آیۀ ۱۷۲، داستان قوم های نوح، هود، و ثمود.
سورۀ شمارۀ ۷ به ترتیب مصحف و ۳۹ به ترتیب نزول، بلندترین سورۀ مکی قرآن در ۲۰۶ آیه و ۳۳۴۶ کلمه. وجه تسمیۀ این سوره سخن گفتن از اعراف و اصحاب اعراف است و منظور از اعراف در این سوره، منطقه ای مرتفع در حدفاصل میان بهشت و جهنم است و اصحاب اعراف صاحبان مقام و منزلت هستند که بر دوزخیان و بهشتیان اشراف دارند. از سوره های طِوال است و بیش از یک جزء قرآن را دربر دارد. نام دوم آن «المص» است؛ زیرا با این حروف مقطعه آغاز می شود. اولین سوره از سوره های چهارده گانۀ سجده است که آیۀ ۲۰۶ آن، سجدۀ مستحب دارد. مضامین اصلی آن عبارت اند از داستان آدم (ع)، نعمت لباس، اعتدال در کاربرد آرایش، اشاره به عالم ذر یا میثاق اول یا عهد الست در آیۀ ۱۷۲، داستان قوم های نوح، هود، و ثمود.
wikijoo: اعراف،_سوره