اعدام صدام حسین

صدام حسین از سال ۱۳۵۸ تا ۱۳۸۲ ( ۱۹۷۹ تا ۲۰۰۳ ) که نیروهای ائتلاف بین الملی به رهبری آمریکا به عراق حمله کردند رئیس جمهور عراق بود.
پس از صدور حکم اعدام، صدام از دادگاه درخواست می کند که به جای دار زدن، به روش تیرباران اعدام شود. او اظهار داشت روش قانونی و نظامی اعدام برای سربازان و فرماندهان آن ها تیرباران است. دادگاه این درخواست صدام را رد کرد. دو روز پیش از اعدام صدام، نامه ای به نوشتهٔ او توسط وبسایت حزب بعث - منطقه عراق، منتشر شد. او در این نامه، مردم عراق را دعوت به اتحاد کرده بود.
صدام حدوداً در ساعت ۶ بامداد به وقت محلی در تاریخ ۹ دی ۱۳۸۵ ( ۳۰ دسامبر ۲۰۰۶ ) در صبح روز عید قربان به دار آویخته شد.
مراسم اعدام در اردوگاه عدالت در شهر کاظمین در شمال عراق برگزار شد. این مرکز سابقاً محل حضور سران اطلاعات نظامی بود. این اردوگاه بعدها با نام اردوگاه بانزای شناخته می شد که در آن شهروندان عراقی زیادی توسط مأموران صدام شکنجه و کشته شدند.
برخلاف گزارش های اولیه، صدام به تنهایی و در غیاب دو وزیر خود به نام های برزان تکریتی و عواد البندر اعدام شد. این دو نفر پس از عید قربان اعدام شدند. علی حسن المجید نیز، در سال ۲۰۰۷ محاکمه و در ۲۵ ژانویه ۲۰۱۰، اعدام شد
آخرین اقدام قانونی پیش از اعدام صدام حسین دادن کارت قرمز به وی بود. این کار توسط یکی از مقامات دادگاه انجام شد و به معنای آن بود که اعدام وی حتمی است. بر اساس گفته های یکی از شاهدان، صدام پیش از اعدام «بسیار آرام بود و نمی لرزید». با این حال برخی گزارش ها مبنی بر این است که درگیری کوچکی هنگام خارج کردن وی از سلول اتفاق افتاد. موفق الربیعی، مشاور شورای امنیت ملی عراق که شاهد مراسم اعدام بود به العربیه گفت:
«صدام حاضر نشد که نقاب مخصوص اعدام را به سر کند». الربیعی افزود «صدام تا آخر قوی ماند. برخی دوست دارند بگویم که او داشت از حال می رفت یا این که تحت تأثیر دارو بود، اما حقیقت را برای تاریخ باید گفت، صدام تا آخر قوی ماند و هیچ نشانه ای از ترس در او ندیدم»