خانواده رومانوف امپراتور روسیه ( نیکلای دوم روسیه، همسرش الکساندرا فئودورونا، و پنج فرزندشان: اولگا، تاتیانا، ماریا، آناستازیا، و الکسی ) توسط انقلابیون بلشویک تحت رهبری یاکوف یوروفسکی به دستور شورای منطقه ای اورال در یکاترینبورگ در شب ۱۶–۱۷ ژوئیهٔ ۱۹۱۸ تیرباران شدند و با سرنیزه کشته شدند. در آن شب، همچنین همراهان آن ها، یوجین بوتکین پزشک دربار، آنا دمیدوا، الکسی تروپ، و سرآشپز، ایوان خاریتونوف نیز به قتل رسیدند. اجساد آن ها سپس به جنگل کوپتیاکی برده شد و آنها به وسیلهٔ نارنجک، آتش و اسید، مثله، متلاشی و دفن شدند تا از شناسایی آن ها جلوگیری شود.
... [مشاهده متن کامل]
پس از انقلاب فوریه، خانواده رومانوف و خادمان آن ها پیش از انتقال به توبولسک، سیبری پس از انقلاب اکتبر، در کاخ الکساندر، زندانی شده بودند. آن ها سپس پیش از اعدام در ژوئیهٔ ۱۹۱۸ به خانه ای در یکاترینبورگ، در نزدیکی کوه های اورال منتقل شدند. بلشویک ها در ابتدا فقط مرگ نیکلاس را اعلام کردند. طی هشت سال آینده، رهبری شوروی انبوهی از اطلاعات نادرست و ضد و نقیض مربوط به سرنوشت این خانواده را منتشر کرد، از ادعای این که رومانوف ها در سپتامبر ۱۹۱۹ توسط انقلابیون جناح چپ به قتل رسیده اند، تا این که حکومت در آوریل ۱۹۲۲ به طور کامل مرگ آن ها را انکار کرد. حکومت شوروی سرانجام در سال ۱۹۲۶ به دنبال انتشار تحقیقات انجام شده در فرانسه در سال ۱۹۱۹ توسط یک مهاجر سفید، این قتل را تصدیق کرد، اما گفت که اجساد نابود شده اند و کابینه لنین در این زمینه مسئول نیست. سرپوش گذاشتن شوروی بر این قتل ها به شایعات دامن زد و کلاهبرداران مختلفی ادعا کردند که یکی از کودکان رومانوف و از بازماندگان آن ها هستند.
محل دفن، در سال ۱۹۷۹ توسط الکساندر آودونین، کارآگاه آماتور کشف شد. اتحاد جماهیر شوروی وجود این بقایا را تا سال ۱۹۸۹ و دورهٔ گلاسنوست به طور علنی تأیید نکرد. هویت بقایای این اجساد، بعداً با تجزیه و تحلیل و تحقیقات پزشکی قانونی و تست دی ان ای و با کمک کارشناسان انگلیسی تأیید شد. در سال ۱۹۹۸، ۸۰ سال پس از اعدام، بقایای خانوادهٔ رومانوف در یک تشییع جنازهٔ دولتی در کلیسای جامع پیتر و پل در سن پترزبورگ به خاک سپرده شد. در این تشییع جنازه، اعضای کلیدی کلیسای ارتدکس روسیه که در مورد صحت بقایای اجساد، تردید داشتند، شرکت نکردند. در سال ۲۰۰۷، گور دوم کوچک تر که حاوی بقایای دو کودک رومانوف گم شده از گور بزرگ تر بود، توسط باستان شناسان آماتور کشف شد. با تجزیه و تحلیل دی ان ای، تأیید شد که آن ها بقایای الکسی و یکی از خواهران او هستند. در سال ۲۰۰۸، پس از کشمکش های حقوقی قابل توجه و طولانی، دفتر دادستانی کل روسیه، از خانوادهٔ رومانوف با عنوان «قربانیان سرکوب های سیاسی» یاد کرد. یک پروندهٔ جنایی توسط دولت روسیه پس از فروپاشی شوروی در سال ۱۹۹۳ باز شد، اما هیچ کس به دلیل این که تمامی عاملان آن قتل ها، مرده بودند، تحت تعقیب قرار نگرفت.
... [مشاهده متن کامل]
پس از انقلاب فوریه، خانواده رومانوف و خادمان آن ها پیش از انتقال به توبولسک، سیبری پس از انقلاب اکتبر، در کاخ الکساندر، زندانی شده بودند. آن ها سپس پیش از اعدام در ژوئیهٔ ۱۹۱۸ به خانه ای در یکاترینبورگ، در نزدیکی کوه های اورال منتقل شدند. بلشویک ها در ابتدا فقط مرگ نیکلاس را اعلام کردند. طی هشت سال آینده، رهبری شوروی انبوهی از اطلاعات نادرست و ضد و نقیض مربوط به سرنوشت این خانواده را منتشر کرد، از ادعای این که رومانوف ها در سپتامبر ۱۹۱۹ توسط انقلابیون جناح چپ به قتل رسیده اند، تا این که حکومت در آوریل ۱۹۲۲ به طور کامل مرگ آن ها را انکار کرد. حکومت شوروی سرانجام در سال ۱۹۲۶ به دنبال انتشار تحقیقات انجام شده در فرانسه در سال ۱۹۱۹ توسط یک مهاجر سفید، این قتل را تصدیق کرد، اما گفت که اجساد نابود شده اند و کابینه لنین در این زمینه مسئول نیست. سرپوش گذاشتن شوروی بر این قتل ها به شایعات دامن زد و کلاهبرداران مختلفی ادعا کردند که یکی از کودکان رومانوف و از بازماندگان آن ها هستند.
محل دفن، در سال ۱۹۷۹ توسط الکساندر آودونین، کارآگاه آماتور کشف شد. اتحاد جماهیر شوروی وجود این بقایا را تا سال ۱۹۸۹ و دورهٔ گلاسنوست به طور علنی تأیید نکرد. هویت بقایای این اجساد، بعداً با تجزیه و تحلیل و تحقیقات پزشکی قانونی و تست دی ان ای و با کمک کارشناسان انگلیسی تأیید شد. در سال ۱۹۹۸، ۸۰ سال پس از اعدام، بقایای خانوادهٔ رومانوف در یک تشییع جنازهٔ دولتی در کلیسای جامع پیتر و پل در سن پترزبورگ به خاک سپرده شد. در این تشییع جنازه، اعضای کلیدی کلیسای ارتدکس روسیه که در مورد صحت بقایای اجساد، تردید داشتند، شرکت نکردند. در سال ۲۰۰۷، گور دوم کوچک تر که حاوی بقایای دو کودک رومانوف گم شده از گور بزرگ تر بود، توسط باستان شناسان آماتور کشف شد. با تجزیه و تحلیل دی ان ای، تأیید شد که آن ها بقایای الکسی و یکی از خواهران او هستند. در سال ۲۰۰۸، پس از کشمکش های حقوقی قابل توجه و طولانی، دفتر دادستانی کل روسیه، از خانوادهٔ رومانوف با عنوان «قربانیان سرکوب های سیاسی» یاد کرد. یک پروندهٔ جنایی توسط دولت روسیه پس از فروپاشی شوروی در سال ۱۹۹۳ باز شد، اما هیچ کس به دلیل این که تمامی عاملان آن قتل ها، مرده بودند، تحت تعقیب قرار نگرفت.
