اعتمید

لغت نامه دهخدا

اعتمید. [ اِ ت ِ ] ( از ع ، مص ) تکیه کردن بر پشت و وثوق و اطمینان. ( ناظم الاطباء ). همان اعتماد است که در فارسی الف ممال به یا شده است :
گذشت آن کز آن چرخ با اعتمید
چو شب دور باشی ز روز سفید.
اثیر اخسیکتی.
که دایم چو دارای با اعتمید
شتابد سویم چون بمقصد امید.
اثیر اخسیکتی.

پیشنهاد کاربران

اعتماد کردن
تکیه کردن
پشت گرمی نمودن
بر زن و بر فعل زن دل می نهید
عقل ناقص وانگهانی اعتمید
✏ �مولانا�

بپرس