اعتراضات میدان تیان آن من ( نام های دیگر: کشتار میدان تیان آن من یا قتل عام ۴ ژوئن یا واقعهٔ "۴–۶" ) به مجموعه ای تظاهرات اعتراضی در میدان تیان آن من شهر پکن، جمهوری خلق چین گفته می شود که به رهبری دانشجویان و از ۱۵ آوریل ۱۹۸۹ تا ۴ ژوئن همان سال ادامه داشت. این اعتراضات با حضور بیش از صدهزار نفر برگزار شد. گفته می شود بین چندصد نفر تا هزار نفر در این اعتراض ها کشته شدند؛ سازمان صلیب سرخ چین آمار ۲۶۰۰۰ کشته را منتشر کرده است و تخمین سفیر سوئیس ۲۷۰۰۰ کشته بوده است، ولی اسناد بریتانیا که در تاریخ ۲۴ دسامبر ۲۰۱۷ از طبقه بندی خارج شده نشان می دهد تخمین بریتانیایی ها این بوده حداقل ده هزار معترض چینی در اوایل تابستان سال ۱۹۸۹ در میدان تیان آنمن پکن کشته شدند. آلن دونالد سفیر وقت بریتانیا در چین خاطر نشان می کند که این افراد به دست نیروهای چینی سرکوب شدند. این در حالی است که آمار بیمارستان پکن نشان می دهد که ۴۷۸ نفر کشته و ۹۸۰ نفر زخمی شده اند.
... [مشاهده متن کامل]
دانشجویان در این واقعه به ناپایداری اقتصادی چین و سرکوب های حزب کمونیست و فساد دولتی اعتراض کردند. جنبش دموکراسی چین در این اعتراضات نقش رهبری داشت.
در بهار ۱۹۸۶ تلویزیون چین قسمت هایی از اعتراضات موسوم به «قدرت مردم» در فیلیپین را پخش می کرد که مربوط به فساد و تباهی حزب حاکم و پرزیدنت مارکوس و همسرش و اعمال شیوه های دیکتاتوری تمام عیار آن ها بود و باعث بیداری جنبش های دانشجویی در شرق آسیا و چین بود. از طرفی با آغاز ۱۹۸۵ با گسترش سریع تولید تلویزیون در چین تعداد آن به ۴۰ میلیون دستگاه رسید. در سپتامبر ۱۹۸۶ نیز در تایوان چیانگ چینگ کو ( تلفظ صحیح تر: جیانگ جینگ گئو ) مجوز فعالیت یک حزب را صادر کرد. همه این موارد تأثیر برق آسایی به شروع الگوبرداری از جنبش های خارجی و خواستاری دموکراسی به سبک غربی شد. دانشجویان در سال ۱۹۸۶ اولین تظاهرات بزرگ دانشجویی در چین را دانشگاه های شهر هه فی مرکز استان آنهوئی جایی که اخترفیزیکدان معروف بین المللی و عضو حزب کمونیست چین بنام فانگ لیژی نایب رئیس دانشگاه علوم و تکنولوژی آنجا سخنرانی کرده بود شروع کردند. فانگ لیژی سخنران متبحر و مقتدری بود که به توده ها انرژی می داد. برای مثال در دانشگاه تونگجی شانگهای گفته بود «هیچ واحد سوسیالیستی پس از پایان جنگ جهانی دوم موفق نبوده است»، حکومت وقت چین را شکل مدرنی از فئودالیسم می دانست، مائو را بخاطر ستایش خرد بی سوادان مورد استهزاء قرار می داد و مقامات حزب را به بی سوادی و عدم نمایندگی از مردم متهم می نمود. در حقیقت بستن دهان روشنفکری ساده و گمنام برای حزب آسان بود اما امثال وی دانشمندان با استعدادی بودند که حکومت چین در تلاش برای جذب آن ها بود. در سالگرد جنبش ۱۹۳۵ یعنی نهم دسامبر ۱۹۸۶ که گرامیداشت تظاهرات دانشجویان وطن دوست آن زمان بر ضد استعمار ژاپن بود، دانشجویان در ووهان، شی آن، و هه بی به خیابان ها ریختند، و سپس تظاهرات به پکن و ۱۵۰ شهر دیگر گسترش یافت. همین مسائل موجب عزل ( استعفای اجباری ) دبیرکل وقت حزب کمونیست یعنی هو یائوبانگ در ژانویه ۱۹۸۷ به دلیل مسامحت با دانشجویان و ناتوانی اش برای کنترل جنبش دانشجویی شد. دنگ شیائوپینگ مرد اول چین در آن زمان معتقد بود عبارات پر زرق و برق آرمان های غربی چون اومانیسم، آزادی و دموکراسی تنها ابزاری برای به چالش کشیدن و سرپیچی از فرامین و قدرت فائقه حزبند. دو سال بعد با مرگ ناگهانی هو یائوبانگ در ۱۵ آوریل ۱۹۸۹، تظاهرکنندگان عمدتاً جوان و دانشجو با سرازیر شدن به خیابان ها در پی ادای احترام به مقام شاخص قهرمانی بودند که دموکراسی در دوران قدرتش پاس داشته شده بود. در ابتدای امر آنها فاقد دستور کار سیاسی بودند ولی با گسترده شدن دامنه اعتراضات، مطالبات رادیکال تری با صدای بلندتر مطرح شد. دنگ شیائوپینگ رهبر ۸۴ ساله و مرد شماره یک چین در آن زمان، به دنبال جلوگیری از وقوع رویدادهای کشورهای اروپای شرقی در چین بود که طی آن رهبران سیاسی اروپای شرقی در برابر مطالبات شهروندان تسلیم و قدرت را از دست داده بودند. تا قبل از چهارم ژوئن، هیچ کس از جمله رهبران حزبی یا روشنفکران نتوانست قادر به توقف هرج و مرجی شود که روز به روز گسترده تر می شد. به دلیل کنترل های سختگیرانه سال های منتهی به ۱۹۸۹ که از شکل گیری یک جنبش دانشجویی سازمان یافته جلوگیری کرده بود، دانشجویان معترض فاقد هرگونه تدبیر و تجربه ای در زمینه سازماندهی بودند و عدم دستور کاری مشخص و رویه هایی برای حصول اطمینان از حاکمیت قانون، همگی باعث شدند تا آنها هیچ مبنای فلسفی برای مذاکره با رهبران سیاسی به نمایندگی از دانشجویان نداشته باشند. شهر نشینان نیز برای مهار معترضان با دولت همراه نشدند چون هم صدا با آمال و آرزوهای آنها بودند.
... [مشاهده متن کامل]
دانشجویان در این واقعه به ناپایداری اقتصادی چین و سرکوب های حزب کمونیست و فساد دولتی اعتراض کردند. جنبش دموکراسی چین در این اعتراضات نقش رهبری داشت.
در بهار ۱۹۸۶ تلویزیون چین قسمت هایی از اعتراضات موسوم به «قدرت مردم» در فیلیپین را پخش می کرد که مربوط به فساد و تباهی حزب حاکم و پرزیدنت مارکوس و همسرش و اعمال شیوه های دیکتاتوری تمام عیار آن ها بود و باعث بیداری جنبش های دانشجویی در شرق آسیا و چین بود. از طرفی با آغاز ۱۹۸۵ با گسترش سریع تولید تلویزیون در چین تعداد آن به ۴۰ میلیون دستگاه رسید. در سپتامبر ۱۹۸۶ نیز در تایوان چیانگ چینگ کو ( تلفظ صحیح تر: جیانگ جینگ گئو ) مجوز فعالیت یک حزب را صادر کرد. همه این موارد تأثیر برق آسایی به شروع الگوبرداری از جنبش های خارجی و خواستاری دموکراسی به سبک غربی شد. دانشجویان در سال ۱۹۸۶ اولین تظاهرات بزرگ دانشجویی در چین را دانشگاه های شهر هه فی مرکز استان آنهوئی جایی که اخترفیزیکدان معروف بین المللی و عضو حزب کمونیست چین بنام فانگ لیژی نایب رئیس دانشگاه علوم و تکنولوژی آنجا سخنرانی کرده بود شروع کردند. فانگ لیژی سخنران متبحر و مقتدری بود که به توده ها انرژی می داد. برای مثال در دانشگاه تونگجی شانگهای گفته بود «هیچ واحد سوسیالیستی پس از پایان جنگ جهانی دوم موفق نبوده است»، حکومت وقت چین را شکل مدرنی از فئودالیسم می دانست، مائو را بخاطر ستایش خرد بی سوادان مورد استهزاء قرار می داد و مقامات حزب را به بی سوادی و عدم نمایندگی از مردم متهم می نمود. در حقیقت بستن دهان روشنفکری ساده و گمنام برای حزب آسان بود اما امثال وی دانشمندان با استعدادی بودند که حکومت چین در تلاش برای جذب آن ها بود. در سالگرد جنبش ۱۹۳۵ یعنی نهم دسامبر ۱۹۸۶ که گرامیداشت تظاهرات دانشجویان وطن دوست آن زمان بر ضد استعمار ژاپن بود، دانشجویان در ووهان، شی آن، و هه بی به خیابان ها ریختند، و سپس تظاهرات به پکن و ۱۵۰ شهر دیگر گسترش یافت. همین مسائل موجب عزل ( استعفای اجباری ) دبیرکل وقت حزب کمونیست یعنی هو یائوبانگ در ژانویه ۱۹۸۷ به دلیل مسامحت با دانشجویان و ناتوانی اش برای کنترل جنبش دانشجویی شد. دنگ شیائوپینگ مرد اول چین در آن زمان معتقد بود عبارات پر زرق و برق آرمان های غربی چون اومانیسم، آزادی و دموکراسی تنها ابزاری برای به چالش کشیدن و سرپیچی از فرامین و قدرت فائقه حزبند. دو سال بعد با مرگ ناگهانی هو یائوبانگ در ۱۵ آوریل ۱۹۸۹، تظاهرکنندگان عمدتاً جوان و دانشجو با سرازیر شدن به خیابان ها در پی ادای احترام به مقام شاخص قهرمانی بودند که دموکراسی در دوران قدرتش پاس داشته شده بود. در ابتدای امر آنها فاقد دستور کار سیاسی بودند ولی با گسترده شدن دامنه اعتراضات، مطالبات رادیکال تری با صدای بلندتر مطرح شد. دنگ شیائوپینگ رهبر ۸۴ ساله و مرد شماره یک چین در آن زمان، به دنبال جلوگیری از وقوع رویدادهای کشورهای اروپای شرقی در چین بود که طی آن رهبران سیاسی اروپای شرقی در برابر مطالبات شهروندان تسلیم و قدرت را از دست داده بودند. تا قبل از چهارم ژوئن، هیچ کس از جمله رهبران حزبی یا روشنفکران نتوانست قادر به توقف هرج و مرجی شود که روز به روز گسترده تر می شد. به دلیل کنترل های سختگیرانه سال های منتهی به ۱۹۸۹ که از شکل گیری یک جنبش دانشجویی سازمان یافته جلوگیری کرده بود، دانشجویان معترض فاقد هرگونه تدبیر و تجربه ای در زمینه سازماندهی بودند و عدم دستور کاری مشخص و رویه هایی برای حصول اطمینان از حاکمیت قانون، همگی باعث شدند تا آنها هیچ مبنای فلسفی برای مذاکره با رهبران سیاسی به نمایندگی از دانشجویان نداشته باشند. شهر نشینان نیز برای مهار معترضان با دولت همراه نشدند چون هم صدا با آمال و آرزوهای آنها بودند.
