اطناب

[ویکی فقه] اطناب به ادای مقصود به بیشتر از الفاظ متعارف، به اقتضای مقام اطلاق می شود.
دو قسم اصلی علم بلاغت ، « ایجاز » و «اطناب» است؛ به طوری که برخی گفته اند بلاغت چیزی جز ایجاز و اطناب نیست. اطناب در کلام ، مقابل ایجاز در کلام است. ایجاز یعنی ادای مقصود به کمتر از عبارت متعارف ومعمول، واطناب به معنای ادای مقصود به بیشتر ازعبارت متعارف و معمول به اقتضای مقام است.
دیدگاه ها
برخی گفته اند ایجاز، تعبیر از مقصود به لفظ غیرزائد بر میزان متعارف است؛ درحالی که در اطناب از الفاظ زائد بر مقدار متعارف استفاده می شود. لازمه بیان اخیر، نبودن واسطه میان ایجاز و اطناب است؛ درحالی که در تعریف نخست، میان ایجاز و اطناب واسطه ای به نام «مساوات» تصور می شود؛ یعنی ادای مقصود به الفاظ متعارف؛ نه بیشتر و نه کمتر.برخی معتقدند اطناب و اسهاب یک معنا دارند. در مقابل، عده ای اطناب را اخص از اسهاب دانسته اند؛ به این معنا که اسهاب را تطویل در کلام دانسته اند، اعم از این که این تطویل فایده ای داشته باشد یا نه؛ ولی تطویل دراطناب، همراه فایده است.
اقسام
اطناب بر دو قسم است: ۱. اطناب به بسط ؛ ۲. اطناب به زیادت .توضیح هر یک در مدخل مربوط آمده است.

اِطناب
در علم معانی به کار بردن کلمات بسیار برای معنی اندک به منظور روشنگری، تأکید اعتراض و غیره. اطناب متضاد ایجاز است. اطنابی را که رعایت غرضی در آن نشده باشد اطناب مُمِلّ (ملال آور) می خوانند و آن را در مقابل ایجاز مُخِلّ می آورند.