اطلاق عام. [ اِ ق ِ عام م ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) خواجه نصیر در ذیل عنوان «خصوص و عموم قضایای مطلقه و موجهه » آرد: هر محمول که بر موضوعی حمل توان کرد بضرورت یا امکان یا اطلاق اقل ما فی الباب آن بود که آن حمل محال نبود. و هرچه محال نبود ممکن عام بود. پس اعم جهات امکان عام بود و امکان عام ازاطلاق عام عام تر بود که شامل ضروری بود و امکان ، چه اطلاق عام مشتمل بر جهات فعلی بود. و دائم لاضروری مخالف ، ازو خارج بود، و در امکان عام داخل. و امکان و اطلاق که عام باشند بر ضروری مشتمل باشند، بخلاف امکان و اطلاق که خاص باشند . و امکان خاص از اطلاق خاص هم بدائم لاضروری مخالف عام تر بود چنانکه در هر دو عام گفتیم. و اطلاق و امکان خاص مختلف العموم باشند. اطلاق به آن وجه عام تر بود که شامل ضروری بود و امکان به آن وجه که شامل دائم لاضروری مخالف بود. و مطلق لاضروری از مطلق لادائم عام تر بود بدائم لاضروری موافق ، چه دائم از ضروری بهمین قدر عام تر است. ( از اساس الاقتباس ص 148 ). رجوع به مطلق در همان صفحه و صفحات بعد شود.
فرهنگ فارسی
خواجه نصیر در ذیل عنوان : خصوص و عموم قضایای مطلقه و موجهه آرد : هر محمول که بر موضوعی حمل توان کرد بضرورت یا امکان یا اطلاق اقل ما فی الباب آن بود که آن حمل محال نبود و هر چه محال نبود ممکن عام بود .
