اضهاء
لغت نامه دهخدا
اضهاء. [ اِ ] ( ع مص ) درخت ضَهْیاء را چرانیدن. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). چرانیدن شتر را درخت ضَهْیاء. ( آنندراج ). چرانیدن چوپان شتر خود را در ضَهْیاء . و رجوع به ضَهْیاء شود. || زن ضهیاء را بنکاح درآوردن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). و ضَهْیاء ( بمد و قصر ) زنی که نه حیض آرد و نه باردار گردد. ( آنندراج ). زن ضهیا را که نه حیض آورد ونه باردار گردد به نکاح درآوردن. ( ناظم الاطباء ). اضهاء مرد؛ زناشویی وی با ضهیاء. ( از اقرب الموارد ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید