اَصیلُ الدّین دَشْتَکی، عبدالله ( ـ هرات ۸۸۳/۸۸۴ق)
مفسر و واعظ ایرانی. از سادات دشتکی شیراز بود. چون از شیراز به هرات رفت (۸۵۷ ق) و در آن جا ماندگار شد، به هروی نیز شهرت یافت. در تفسیر حدیث و انشا مهارت داشت و در مدرسۀ گوهرشاد آغا در هرات وعظ می کرد. از آثار اوست: المجتبی فی سیرة المصطفی به عربی؛ درج الدّرر فی احوال سیّدالبشر به عربی؛ مقصدالاقبال سلطانیه و مرصدالاعمال خاقانیه به فارسی (۱۳۵۱ش)؛ غرفة الحض در ادعیه و اوراد، که برگردان فارسی عمدةالحض است؛ رسالۀ مزارات شیراز به عربی؛ مزارات هرات به فارسی (هرات، ۱۳۱۰ق).
مفسر و واعظ ایرانی. از سادات دشتکی شیراز بود. چون از شیراز به هرات رفت (۸۵۷ ق) و در آن جا ماندگار شد، به هروی نیز شهرت یافت. در تفسیر حدیث و انشا مهارت داشت و در مدرسۀ گوهرشاد آغا در هرات وعظ می کرد. از آثار اوست: المجتبی فی سیرة المصطفی به عربی؛ درج الدّرر فی احوال سیّدالبشر به عربی؛ مقصدالاقبال سلطانیه و مرصدالاعمال خاقانیه به فارسی (۱۳۵۱ش)؛ غرفة الحض در ادعیه و اوراد، که برگردان فارسی عمدةالحض است؛ رسالۀ مزارات شیراز به عربی؛ مزارات هرات به فارسی (هرات، ۱۳۱۰ق).