اصوات

[ویکی فقه] اصوات برای بیان حالات روحی، احساسات و عواطف گوینده از جمله تحسین، شادی، تعجب، رنج، تنبیه ، بیم، امید، آگاهی، خشم، تنفّر، تمسخر، توهین، اعتراض، تحقیر و نیز برای راندن و خواندن حیوانات به کار می روند.
کلماتی که به تنهایی نمایندۀ یک جملۀ مستقلّ اند، بدون آن که نهاد و گزاره در آن ها قابل تفکیک باشد، مانند آخ!، وای!، به به !اصوات برای بیان حالات روحی، احساسات و عواطف گوینده از جمله تحسین، شادی، تعجب، رنج، تنبیه ، بیم، امید، آگاهی، خشم، تنفّر، تمسخر، توهین، اعتراض، تحقیر و نیز برای راندن و خواندن حیوانات به کار می روند.
اقسام
اصوات را می توان از جهت معنی و نوع احساسی که بیان می کنند به انواعی تقسیم کرد. برخی از آن ها عبارت اند از:فرمان: هیس!، کیش!؛ستایش: به به!، به!؛افسوس: وای!، ای وای!، آخ!، آه!، اوه!؛درد و لذت: اوف!، آخ!، آی!، واخ!؛آگاهی دادن و صدا زدن: آی!، آهای!، هِی!، اُهُی!، اُی!؛تنفّر: اَه!؛تعجّب: وَه!، بَه!؛اعتراض: اِ!؛ترحّم: آخِی!.باید توجه داشت که صوت اگر چه مفهوم یک جملۀ کامل را دارد، امّا غالباً به تنهایی معنی قطعی و مشخصی ندارد و معنی دقیق آن را از موقعیت گوینده، نحوۀ ادای صوت یا وجود قرینه می توان دریافت.
عنوان
اصوات به عنوان اسم یا صفت و نیز در جایگاه هایی مانند نهاد و مفعول به کار نمی روند و در ساخت گروه اسمی یا گروه صفتی در نقش مضاف، مضاف الیه، صفت یا موصوف وارد نمی شوند؛ امّا ممکن است، مانند افعال، متمّم یا جملۀ پیرو داشته باشند. مانند: آخ که از دست او به تنگ آمده ام!، وای بر تو! گروهی از دستورنویسان از جمله ناتل خانلری، بصاری، وزین پور و ماهوتیان کلمات و عباراتی مانند آفرین، مژده، سلام، ساکت، افسوس، پناه بر خدا، سفر به خیر و نیز عباراتی مانند بارک الله، الحمدلله، ان شاءالله را نیز که از زبان عربی وارد زبان فارسی شده اند جزو اصوات طبقه بندی می کنند. طبق نظر این گروه از دستورنویسان، صوت با اسم، صفت و قید مشترک است.
تقسیم بندی بویل
...