در دوران حاکمیت نیکیتا خروشچف، به ویژه از سال ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۲، اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی کوشش کرد اصلاحات دستمزدی عمده ای را به مرحله اجرا درآورد تا کارگران صنعتی شوروی را از چارچوب فکری انباشتن بیش از حد سهمیه ها، که مشخصه اقتصاد شوروی در دوره استالینیستی قبل بود، دور کند و به سمت انگیزه های مالی کارآمدتر حرکت دهد.
... [مشاهده متن کامل]
در طول دوره استالینیستی، اکثر کارگران شوروی برای کار خود بر اساس سیستم نرخ مقاطعه ای دستمزد دریافت می کردند. بنابرهمین دستمزدهای فردی آن ها مستقیماً با میزان کاری که تولید می کردند، مرتبط بود. هدف این سیاست تشویق کارگران به زحمت و تلاش و در نتیجه افزایش تولید تا حد امکان بود. سیستم نرخ پیمانکاری منجر به رشد بوروکراسی و ناکارآمدی قابل توجهی در صنعت شوروی شد. علاوه بر این، مدیران کارخانه مکرراً سهمیه های تولید شخصی را که به کارگران داده می شد، دستکاری می کردند تا از پایین آمدن بیش از حد دستمزد کارگران جلوگیری کنند.
اصلاحات دستمزد به دنبال حذف این شیوه های دستمزدی و ارائه انگیزه مالی کارآمد به کارگران شوروی از طریق استانداردسازی دستمزدها و کاهش وابستگی به اضافه کاری یا پرداخت پاداش بود. با این همه، مدیران صنعتی اکثر اوقات مایل به انجام اقداماتی که به طور مؤثر دستمزد کارگران را کاهش می داد، نبودند و اغلب دستورالعمل های ارائه شده را نادیده گرفته و همچنان به کارگران اضافه کاری بالایی می دادند. مواد صنعتی غالباً با کمبود مواجه می شدند و تولید باید در سریع ترین زمان ممکن پس از در دسترس قرارگرفتن مواد انجام می شد؛ عملی که به نام «تلاطم» شناخته می شود. رواج تلاطم به این معنی بود که توانایی ارائه پرداخت پاداش برای فعالیت روزمره صنعت شوروی حیاتی بود و در نتیجه اصلاحات نتوانست سیستم کارآمدتری ایجاد کند.
در طول دوران استالینیسم، اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی در صدد بود تا از طریق افزایش تولید صنعتی به رشد اقتصادی دست یابد. در سال های ۱۹۲۷–۱۹۲۸، مجموع تولید کالاهای سرمایه ای شوروی به ۶ میلیارد روبل رسید و تا سال ۱۹۳۲، تولید سالانه به ۲۳٫۱ میلیارد روبل افزایش یافت. کارخانه ها و شرکت های صنعتی با تأکید شدید و به طور فعال بر تحقق بیش از حد اهداف تعیین شده به منظور تولید هر چه بیشتر تشویق شدند تا «به هر قیمتی به آن دست یابند. » به عنوان مثال، شعار اولین برنامه پنج ساله، «برنامه پنج ساله در چهار سال!»، از کارگران می خواست که اهداف دولت را یک سال زودتر از زمان برنامه ریزی شده محقق کنند.
... [مشاهده متن کامل]
در طول دوره استالینیستی، اکثر کارگران شوروی برای کار خود بر اساس سیستم نرخ مقاطعه ای دستمزد دریافت می کردند. بنابرهمین دستمزدهای فردی آن ها مستقیماً با میزان کاری که تولید می کردند، مرتبط بود. هدف این سیاست تشویق کارگران به زحمت و تلاش و در نتیجه افزایش تولید تا حد امکان بود. سیستم نرخ پیمانکاری منجر به رشد بوروکراسی و ناکارآمدی قابل توجهی در صنعت شوروی شد. علاوه بر این، مدیران کارخانه مکرراً سهمیه های تولید شخصی را که به کارگران داده می شد، دستکاری می کردند تا از پایین آمدن بیش از حد دستمزد کارگران جلوگیری کنند.
اصلاحات دستمزد به دنبال حذف این شیوه های دستمزدی و ارائه انگیزه مالی کارآمد به کارگران شوروی از طریق استانداردسازی دستمزدها و کاهش وابستگی به اضافه کاری یا پرداخت پاداش بود. با این همه، مدیران صنعتی اکثر اوقات مایل به انجام اقداماتی که به طور مؤثر دستمزد کارگران را کاهش می داد، نبودند و اغلب دستورالعمل های ارائه شده را نادیده گرفته و همچنان به کارگران اضافه کاری بالایی می دادند. مواد صنعتی غالباً با کمبود مواجه می شدند و تولید باید در سریع ترین زمان ممکن پس از در دسترس قرارگرفتن مواد انجام می شد؛ عملی که به نام «تلاطم» شناخته می شود. رواج تلاطم به این معنی بود که توانایی ارائه پرداخت پاداش برای فعالیت روزمره صنعت شوروی حیاتی بود و در نتیجه اصلاحات نتوانست سیستم کارآمدتری ایجاد کند.
در طول دوران استالینیسم، اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی در صدد بود تا از طریق افزایش تولید صنعتی به رشد اقتصادی دست یابد. در سال های ۱۹۲۷–۱۹۲۸، مجموع تولید کالاهای سرمایه ای شوروی به ۶ میلیارد روبل رسید و تا سال ۱۹۳۲، تولید سالانه به ۲۳٫۱ میلیارد روبل افزایش یافت. کارخانه ها و شرکت های صنعتی با تأکید شدید و به طور فعال بر تحقق بیش از حد اهداف تعیین شده به منظور تولید هر چه بیشتر تشویق شدند تا «به هر قیمتی به آن دست یابند. » به عنوان مثال، شعار اولین برنامه پنج ساله، «برنامه پنج ساله در چهار سال!»، از کارگران می خواست که اهداف دولت را یک سال زودتر از زمان برنامه ریزی شده محقق کنند.
