اصل تبعیت فرم از کارکرد ( به انگلیسی: Form Follows Function ) یک اصل طراحی مرتبط با معماری و طراحی صنعتی اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم میلادی است که بیان می کند که شکل یک ساختمان یا شی در درجهٔ اول باید به عملکرد یا هدف مورد نظر آن مربوط باشد.
معمار لوئیس سالیوان این گفته را ابداع کرد که تئوری های ویوله - لو - دوک را از سر می گیرد: یک سازه با طراحی منطقی ممکن است لزوماً زیبا نباشد، اما هیچ ساختمانی نمی تواند زیبا باشد که با ساختار منطقی طراحی نشده باشد. [ ۱] این گفته اغلب به اشتباه به مجسمه ساز هوراشیو گریناف ( ۱۸۵۲–۱۸۰۵ میلادی ) نسبت داده می شود، [ ۲] که تفکر او عمدتاً پیش از رویکرد کارکردگرای بعدی به معماری است. نوشته های گریناف برای مدت طولانی به طور عمده فراموش شده بود و تنها در دههٔ ۱۹۳۰ میلادی دوباره کشف شد. در سال ۱۹۴۷ میلادی، گزیده ای از مقالات او به عنوان «فرم و کارکرد: نکاتی دربارهٔ هنر از هوراشیو گریناف» منتشر شد.
سالیوان هموطن بسیار جوان تر گریناف بود و متفکران خردگرا مانند: ثورو، امرسون، ویتمن و ملویل و همچنین خود گریناف را تحسین می کرد. در سال ۱۸۹۶ میلادی، سالیوان این عبارت را در مقاله ای با عنوان «بررسی هنری یک ساختمان اداری بلند»، ابداع کرد، [ ۳] اگرچه او بعداً ایده اصلی را به معمار، مهندس و نویسندۀ اهل روم، مارکوس ویترویوس پولیو نسبت داد، که برای اولین بار در کتاب خود دِ آرکیتکتورا ( در باب معماری ) ادعا کرد که یک سازه باید سه ویژگی «فیرمیتاس» ( استحکام ) ، «اوتیلیتاس» ( سودمندی ) ، «ونوستاس» ( زیبایی ) را نشان دهد — یعنی باید محکم، مفید و زیبا باشد —[ ۴] . سالیوان در واقع نوشت: «فرم همیشه تابع کارکرد است»، اما عبارت ساده تر و کم تأکیدتر بیشتر به خاطر می ماند. از نظر سالیوان این حکمتی مستحکم بود، یک باور زیباشناختی، تنها «قاعده ای که هیچ استثنایی را نمی پذیرد». نقل قول کامل این است:
خواه عقاب پرگشوده در پروازش باشد، چه شکوفه های باز سیب، کشمکش اسب کار، قوی نرم و ملایم، بلوط منشعب، جویبار روان پیچ در پیچ، ابرهای متحرک به دنبال، و بر فراز خورشید، شکل ( فرم ) همیشه کارکرد را دنبال می کند و این قانون است. جایی که کارکرد تغییر نمی کند، فرم تغییر نمی کند. صخره های گرانیتی، تپه های همیشه جوینده، برای قرن ها باقی می مانند. رعد و برق زندگی می کند، شکل می گیرد و در یک بارقه می میرد. این قانون فراگیر همهٔ چیزهای آلی و غیر آلی، همهٔ چیزهای فیزیکی و متافیزیکی، همهٔ چیزهای انسانی و همهٔ چیزهای مافوق بشری، همهٔ مظاهر واقعی سر، قلب، روح است که زندگی در آن قابل تشخیص است. بیان آن، فرم همیشه تابع کارکرد است. این قانون است. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمعمار لوئیس سالیوان این گفته را ابداع کرد که تئوری های ویوله - لو - دوک را از سر می گیرد: یک سازه با طراحی منطقی ممکن است لزوماً زیبا نباشد، اما هیچ ساختمانی نمی تواند زیبا باشد که با ساختار منطقی طراحی نشده باشد. [ ۱] این گفته اغلب به اشتباه به مجسمه ساز هوراشیو گریناف ( ۱۸۵۲–۱۸۰۵ میلادی ) نسبت داده می شود، [ ۲] که تفکر او عمدتاً پیش از رویکرد کارکردگرای بعدی به معماری است. نوشته های گریناف برای مدت طولانی به طور عمده فراموش شده بود و تنها در دههٔ ۱۹۳۰ میلادی دوباره کشف شد. در سال ۱۹۴۷ میلادی، گزیده ای از مقالات او به عنوان «فرم و کارکرد: نکاتی دربارهٔ هنر از هوراشیو گریناف» منتشر شد.
سالیوان هموطن بسیار جوان تر گریناف بود و متفکران خردگرا مانند: ثورو، امرسون، ویتمن و ملویل و همچنین خود گریناف را تحسین می کرد. در سال ۱۸۹۶ میلادی، سالیوان این عبارت را در مقاله ای با عنوان «بررسی هنری یک ساختمان اداری بلند»، ابداع کرد، [ ۳] اگرچه او بعداً ایده اصلی را به معمار، مهندس و نویسندۀ اهل روم، مارکوس ویترویوس پولیو نسبت داد، که برای اولین بار در کتاب خود دِ آرکیتکتورا ( در باب معماری ) ادعا کرد که یک سازه باید سه ویژگی «فیرمیتاس» ( استحکام ) ، «اوتیلیتاس» ( سودمندی ) ، «ونوستاس» ( زیبایی ) را نشان دهد — یعنی باید محکم، مفید و زیبا باشد —[ ۴] . سالیوان در واقع نوشت: «فرم همیشه تابع کارکرد است»، اما عبارت ساده تر و کم تأکیدتر بیشتر به خاطر می ماند. از نظر سالیوان این حکمتی مستحکم بود، یک باور زیباشناختی، تنها «قاعده ای که هیچ استثنایی را نمی پذیرد». نقل قول کامل این است:
خواه عقاب پرگشوده در پروازش باشد، چه شکوفه های باز سیب، کشمکش اسب کار، قوی نرم و ملایم، بلوط منشعب، جویبار روان پیچ در پیچ، ابرهای متحرک به دنبال، و بر فراز خورشید، شکل ( فرم ) همیشه کارکرد را دنبال می کند و این قانون است. جایی که کارکرد تغییر نمی کند، فرم تغییر نمی کند. صخره های گرانیتی، تپه های همیشه جوینده، برای قرن ها باقی می مانند. رعد و برق زندگی می کند، شکل می گیرد و در یک بارقه می میرد. این قانون فراگیر همهٔ چیزهای آلی و غیر آلی، همهٔ چیزهای فیزیکی و متافیزیکی، همهٔ چیزهای انسانی و همهٔ چیزهای مافوق بشری، همهٔ مظاهر واقعی سر، قلب، روح است که زندگی در آن قابل تشخیص است. بیان آن، فرم همیشه تابع کارکرد است. این قانون است. [ ۵]
wiki: اصل تبعیت فرم از کارکرد