هفت تن از شاعران روزگار جاهلیت عرب بودند که هر یک قصیده غرا سرودند و بر حسب رسم معمولی آن دوران آنها را از در کعبه بیاویختند که وارد شوندگان آنها را ببینند و مایه شهرت و افتخار آنان گردد و پس از نزول قر آن از بیم رسوایی قصاید خود را بنهائی بردند چنانکه در کتب مربوط مشروحا نگارش یافته است و همین قصاید است که در السنه اهل علم به سبعه معلقه و معلقات سبغه مشهور و بارها چاپ شده است و شرحهای بسیاری بر آنها نوشته اند .
