اصحاب معلقات سبعه. [ اَ ب ِ م ُ ع َل ْ ل َ ت ِ س َ ع َ ] ( اِخ ) هفت تن از شاعران روزگار جاهلیت عرب بودند که هر یک قصیده ای غراسرودند و برحسب رسم معمول آن دوران آنها را از در کعبه بیاویختند که واردشوندگان آنها را ببینند و مایه شهرت و افتخار آنان گردد و پس از نزول قرآن از بیم رسوایی قصاید خود را پنهانی بردند چنانکه در کتب مربوط مشروحاً نگارش یافته است و همین قصاید است که درالسنه اهل علم به سبعه معلقه و معلقات سبعه مشهورو بارها چاپ شده است و شرحهای بسیار بر آنها نوشته اند، بالجمله آن هفت تن عبارتند از: امروءالقیس و طرفةبن عبد بکری و زهیربن ابی سلمی مزنی و لبیدبن ربیعه ٔعامری و عمروبن کلثوم ثعلبی و عنترةبن عمروبن معاویةبن شداد و حارث بن حلزه یشکری. ( از ریحانة الادب ).
