اصحاب تجرید. [ اَ ب ِ ت َ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) عارفان و حکمایی که به تجرید روح از بدن و پیوستن آن به جهان ارواح قائلند و در آن حالت وجد و لذت خاصی برای آنان روی میدهد. سهروردی آرد: برحسب نظر حکما همچنانکه تن های آدمیان را نفس ناطقه ایست ، افلاک نیز نفوس ناطقه زنده دانا دارند که پیوسته عاشق و مشتاق مبدع خویش و همواره در وجد جاویدان و لذت متواتر و پیاپی باشند. و این لذت از نفس ناطقه آنها به ابدانشان نیز سرایت میکند و از اینرو اجسام یا بدنهای آنها مانند ابدان اصحاب تجرید در حرکت است. ( از حکمت اشراق سهروردی ص 269 ).
فرهنگ فارسی
عارفان و حکمایی که بتجرید روح از بدن و پیوستن آن بجهان ارواح قائلند و در آن حالت و جد و لذت خاصی برای آنان روی میدهد .
