اصحاب الاعراف

اَصحابُ الاَعراف
(اعراف؛ جمع عُرفْ، به معنی بلندی و قسمت بالای هر چیز) در قرآن (اعراف، ۴۶ـ۴۹) ذکر اعراف و اصحاب اعراف آمده است. اغلب مفسّران برآن اند که اعراف بلندی های حایلی است که بین بهشت و دوزخ هست و رجالی در آن جا قرار دارند که مُشرِف به بهشت و دوزخ بوده و بهشتیان و دوزخیان را به قیافه و نشانه هایشان می شناسند. در مورد این که این مردان (اصحاب اعراف) چه کسانی هستند، نظرهای مختلفی وجود دارد که همه آن ها را می توان در سه دسته خلاصه کرد: ۱. عده ای از فرشتگان؛ ۲. کسانی که سیّئات و حسنات آنان برابر است؛ ۳. صاحبان مقام و منزلت، که در تعیین مصداق آن ها اختلاف است. آنچه محققین از مفسرین با تأمل در آیات قرآن گفته اند، قول سوم است و مهم ترین قولی هم که مفسران شیعه از امام علی (ع) نقل می کنند این است که فرمود: ما اصحاب اعرافیم و یاران خود را با علامت و سیمایشان می شناسیم.