اصحاب افک. [ اَ ب ِ اِ ] ( اِخ ) گروهی بودند که بسال پنجم هجرت هنگام بازماندن عایشه از همراهان به افترا پرداختند و آنگاه که پیامبر ( ص ) به مدینه رسید این آیه در برائت عایشه نازل شد: «ان الذین جاؤا بالافک عصبة منکم لاتحسبوه شرّاً لکم بل هو خیرٌ لکم لکل امری منهم ما اکتسب من الاثم و الذی تولی کبره منهم له عذاب عظیم ». ( قرآن 11/24 ). و بزرگتر اصحاب افک عبداﷲبن اُبی بن سلول بود و بقیه این کسان بودند: مسطح بن اُثاثه ، حسان بن ثابت و حمنة بنت جحش. بقولی حضرت رسول آنان را حد زدند و بگفته واقدی حد نخوردند. رجوع به امتاع الاسماع صص 206 - 210 و حبیب السیر چ خیام ج 1ص 359، و «خبر افک » ذیل افک در همین لغت نامه شود.
فرهنگ فارسی
گروهی بودند که بسال پنجم هجرت هنگام باز ماندن عایشه از همراهان بافترا پرداختند و آنگاه که پیامبر ( ص ) بمدینه رسید این آیه در برائت عایشه نازل شد : [ ان الذین جائ وا بالافک عصبه منکم لا تحسبوه شرالکم بل هو خیر لکم لکل امری منهم ما اکتسب من الائم و الذی تولی کبره منهم لهم عذاب عظیم .] و بزرگتر اصحاب افک عبد الله بن ابی ابن سلول بود و بقیه این کسان بودند : مسطح بن اثاثه . حسان بن ثابت و حمنه بنت جحش بقولی حضرت رسول آنان را حد زدند . و بگفته واقدی حد نخوردند .
