اصالت عدم غفلت

[ویکی فقه] نفی احتمال غفلت متکلم از ذکر قرینه بر خلاف معنای ظاهر می باشد.
اصالت عدم غفلت، از اصول لفظی بوده و به این معنا است که هرگاه متکلم کلامی را بیان کند که در معنایی ظهور داشته باشد، گرچه ممکن است به علت احتمال غفلت وی یا ناقل کلام از آوردن قرینه، خلاف آن ظاهر احتمال داده شود، اما عقلا در این گونه امور با تمسک به اصالت عدم غفلت، به ظاهر کلام تمسک می کنند.هم چنین، هرگاه احتمال غفلت متکلم در آوردن مخصص یا ناسخ و امثال آن داده شود، این اصل جاری می گردد.
نکته
مدرک حجیت این اصل، بنای عقلا است و اصالت ظهور که یک اصل عقلایی است مبتنی بر اصالت عدم غفلت می باشد.