اصافر. [ اَ ف ِ ] ( اِخ ) کوههااند. ( منتهی الارب ) . ج ِ اصفر محمول بر احوص و احاوص و آن پشته هایی بود که پیامبر ( ص ) در راه بدر از آنها گذشت. و بقولی اصافر چندین کوه گرد هم آمده است که بدین نام خوانده شده اند و علت تسمیه آنها اینست که کوههای مزبور تهی هستند، چه صَفَر بمعنی خلو است ، و کثیر دراین شعر اصافر را بدین معنی آورده است : عفا رابغ من اهله فالظواهر فاکناف هرشی قد عفت فالاصافر.
