اصابی

لغت نامه دهخدا

اصابی. [ اِ ] ( اِخ ) ابوالحسن علی بن حسین. ( 577 - 657 هَ. ق. / 1181 - 1258 م. ) فقیه اصولی یمانی. در تعز به کسب دانش پرداخت و نخستین کسی است که اذان گفتن هنگام به خاک سپردن مرده را مقرر داشت و آنگاه گروه کثیری بدان فتوی دادند. او راست تألیفاتی در اصول و دیگر علوم دینی از قبیل «الرد علی الزیدیة». ( از اعلام زرکلی ج 2 ص 668 ).
اصابی. [ اِ ] ( اِخ ) احمدبن عبداﷲ اصابی ، مشهور بالسانة... او راست : الاعلان بنعم اﷲالواهب الکریم المنان در فقه و عروض و نحو و صرف و منطق و تجوید قرآن که آنرا در ذیحجه سال 1118 هَ. ق. بپایان رسانید. ( اسماءالمؤلفین ج 1 ستون 168 ).

پیشنهاد کاربران