اشکاره

لغت نامه دهخدا

( آشکاره ) آشکاره. [ ش ْ / ش ِ رَ / رِ ] ( ص ، ق ، اِ )آشکار. آشکارا. پدید. هویدا. پیدا. ظاهر. معلوم : و سختی بعالم آشکاره گشت. ( تاریخ سیستان ).
گل عاشق شه است و چو دیدار او بدید
گشت آشکاره از دل راز نهان گل.
مسعودسعد.
فرصت شمر طریقه رندی که این نشان
چون راه گنج بر همه کس آشکاره نیست.
حافظ.
|| علن :
یکی نام گفتی مر او را پدر
نهانی دگر آشکاره دگر.
فردوسی.
|| متجاهر. متجاسر :
دزدیست آشکاره که نستاند
جز باغ و حایط و زر و ابکاره.
ناصرخسرو.
- آشکاره شدن ؛ اعلان شدن. ظهور : و محبت امیربا جعفر اندر دل مردمان جایگیر دید و شعار او آشکاره. ( تاریخ سیستان ).
- آشکاره کردن ؛ فاش کردن. افشا کردن. افشاء. ( زوزنی ). تشهیر :
ز باده خوردن پنهان ملول شد حافظ
ببانگ بربط و نی رازش آشکاره کنم.
حافظ.
- آشکاره کردن اسلام ؛ اعلای کلمه آن :
نوشته نام سلطان بر مناره
شده زو دین اسلام آشکاره.
( ویس و رامین ).
- به آشکاره ؛ علناً. جهراً. بالعلانیه. علانیةً. فاش. جهاراً :
نه هرکه هست سخن گوی هم سخن دانست
به آشکاره همی گویم این نه پنهانی.
کمال اسماعیل.
و آشکاره به تمام معانی آشکار و آشکارا آمده است.

فرهنگ فارسی

( آشکاره ) ۱ - ( صفت ) هویدا پیدا ظاهر معلوم آشکارا . ۲ - متجاهر متجاسر. ۳ - ( اسم ) علن آشکار مقابل نهانی پنهانی . یابه آشکاره . علنا جهرا علانیه .
آشکار هویدا پیدا

فرهنگ معین

( آشکاره ) (شُ یا ش ِ رِ ) (ص . ) پیدا، معلوم ، آشکارا.

فرهنگ عمید

( آشکاره ) آشکار، آشکارا، پدیدار، پیدا، نمایان: فرصت شمر طریقهٴ رندی که این نشان / چون راه گنج بر همه کس آشکاره نیست (حافظ: ۱۶۳ ).

پیشنهاد کاربران

بپرس