گفتم : ز دور ماندن من دان که شاه را
گه دل سوی اثیر و گهی سوی اشهریست.
و رجوع به تاریخ ادبیات اته ترجمه رضازاده شفق ص 120 شود.
اشهری. [ اَ هََ ]( اِخ ) شاپور نیشابوری. شاعری شیرین زبان بزمان سلطان محمدبن شمس بود و در دولت سلطان محمد ببعض مناصب دولتی نائل آمد. از شاگردان ظهیر فاریابی ( متوفی 598 هَ. ق. ) و از اولاد حکیم عمر خیام بود. دیوانی مرتب وکتابی بنام رساله شاپوری از آثار اوست. او راست :
عقیق را ز لبت آب در دهان آمد
خدنگ را ز قدت تاب در میان آمد.
( از قاموس الاعلام ترکی ) ( ریحانة الادب ).
و رجوع به مجمع الفصحا ج 1 ص 88 و آتشکده ص 135 و تذکره دولتشاه ( ذیل شاهفور ) شود.