اشهب بجلی

لغت نامه دهخدا

اشهب بجلی. [ اَ هََ ب ِ ب َ ج َ] ( اِخ ) اشهب بن بشر بجلی. ( متوفای 38 هَ. ق. / 658م. ) یکی از رئیسان قبایل در صدر اسلام بود و به دلاوری شهرت داشت. وی پس از واقعه نهروان با 180 تن بمخالفت با علی بن ابیطالب ( ع ) برخاست و اصحاب علی ( ع ) درجرجرایا ( بین واسط و بغداد ) با او پیکار کردند و اشهب و همراهانش کشته شدند. نسبت او به بجیله از تیره های یمن قبیله معد است. ( از اعلام زرکلی ج 1 ص 120 ).

فرهنگ فارسی

اشهب بن بشر بجلی یکی از رئیسان قبایل در صدر اسلام بود و بدلاوری شهرت داشت وی پس از واقعه نهروان با ۱۸٠ تن بمخالفت با علی بن ابیطالب ( ع ) برخاست و اصحاب علی ( ع ) در جرجرایا با او پیکار کردند و اشهب و همراهانش کشته شدند . نسبت او به بحیله از تیره های یمن قبیله معد است .

پیشنهاد کاربران

بپرس