اشقیاء

/~aSqiyA/

لغت نامه دهخدا

اشقیاء. [ اَ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ شقی که بمعنی بدبخت است. ( غیاث ) ( آنندراج ). ج ِ شقی. ( دهار ) ( ترجمان علامه جرجانی ص 62 ). بدبختان :
تا روز اولت چه نوشته ست ، بر جبین
زیرا که در ازل سعدایند و اشقیا.
سعدی.
|| مجازاً، گناهکاران :
پرده از روی لطف گو بردار
کاشقیا را امید مغفرتست.
سعدی.

فرهنگ معین

( اَ ) [ ع . ] (اِ. ) جِ شقی ، سیه روزان ، بدبختان .

پیشنهاد کاربران

اصحاب شقاوت. [ اَ ب ِ ش َ وَ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) اصحاب الشقاوة. تیره بختان. بیچارگان. گناهکاران. رجوع به حکمت اشراق چ کربن ص 230 شود.
بدبختان٬
و مجازا: گناهکاران
مفرد آن: شقی
سپاه مقابل امام حسین ( ع ) در واقعه عاشورا

بپرس