اشغال هرمز

لشکرکشی به هرمز نتیجه نقشه مانوئل یکم پادشاه پرتغال بود که در سال ۱۵۰۵ تصمیم گرفت با تصرف عدن، بازرگانی مسلمانان را در اقیانوس هند و دریای سرخ و اسکندریه مختل و مسدود سازد.
از این رو، در آوریل ۱۵۰۶، دو ناوگان شامل مجموعا ۱۶ کشتی، با فرماندهی تریستائو دا کونا، از لیسبون اعزام شدند. کونا توسط آفونسو دو آلبوکرک، به عنوان دریادار دریای عرب منصوب شد و وظیفه حمله به کشتی های مسلمانان در دریای سرخ را بر عهده داشت.
پس از یک سفر طولانی ۱۲ ماهه، ۶ ماه بیشتر از آنچه که پیش بینی می شد، سرانجام ناوگان در آوریل ۱۵۰۷ به سقطرا رسید. پس از یک کارزار کوتاه اما سخت، پرتغالی ها قلعه محلی را که به سائو میگل تغییر نام داد، تصرف کردند.
با این حال، پرتغالی ها که پس از چنین سفر طولانی، نفرات بسیاری را به دلیل بیماری از دست داده بودند، کشتی ها و تجهیزاتشان نیاز به تعمیر داشتند و تقریباً منابع غذایی شان تمام شده بودند، دریافتند که سقطرا بسیار فقیرتر و دورافتاده تر از آنچه می پنداشتند بوده است.
بنابراین در ۱۰ آگوست، آفونسو دو آلبوکرک به سمت تنگه هرمز روانه شد، جایی که امیدوار بود بتواند به هر وسیله ای که لازم است تدارکات مورد نیاز را به دست آورد و فعالیت مخفیانه خود را برای سلطه بر هرمز انجام دهد - یا به عبارت دیگر "به جای مرگ از گشنگی مانند یک شوالیه در جنگ بمیرد".
در اوایل قرن شانزدهم، شهرهای ساحلی عمان تحت حاکمیت حکومت محلی هرمز بودند و توسط حاکمان آن اداره می شدند.
در ۲۲ اوت ۱۵۰۷، ناوگان آلبوکرکی به قلهات رسید . در القریات در شمال، سنگرهایی برپا شد و سعی در مقاومت شد، ولی شهر مورد حمله قرار گرفت و غارت شد. پس از آن، حاکم مسقط تسلیم آلبوکرکی شد، اما افراد حاکم این تصمیم او را نپذیرفتند و به همین دلیل آنجا نیز غارت شد.
صحار در آن زمان تنها شهر عمان بود که توسط یک دژ کوچک محافظت می شد، اما به سرعت در برابر پرتغالی ها تسلیم شد. شهر در امان ماند، هدایایی رد و بدل شد، و در ازای عهد و پیمانی که بسته شد ، به حاکم آن یک پرچم پرتغال برای برافراشتن سپرده شد.