اِشْتوکْهاوزِن، کارل هاینتس (۱۹۲۸-2007م)(Stockhausen, Karlheinz)
اِشْتوکْهاوزِن، کارل هاینتس
آهنگ ساز آلمانی موسیقی پیشتاز. از دهۀ ۱۹۵۰ به بسط و گسترش بیشترِ دامنۀ صداهای موسیقایی جدید و تکنیک های آهنگ سازی پرداخت. ازجمله آثار مهم اوست: ترانۀ جوانان (۱۹۵۶)، برخوردها (۱۹۶۰؛ موسیقی الکترونیک)، و زیریوس (۱۹۷۷). از ۱۹۷۷ تمامی آثار او بخشی از لیشت (نور) بوده اند، دوره ای شامل هفت مراسم موسیقایی برای اجرا در هفت شبِ هفته؛ او تاکنون پنجشنبه (۱۹۸۰)، شنبه (۱۹۸۴)، دوشنبه (۱۹۸۸)، و سه شنبه (۱۹۹۲) را تکمیل کرده است. آثار قبلی او عبارت اند از قطعه های پیانویی یک تا چهارده (۱۹۵۲ـ۱۹۸۵)، مومنته(لحظه ها) (۱۹۶۱ـ۱۹۶۴)، و میکروفونی یک (۱۹۶۴). اشتوکهاوزن در مدرسۀ عالی موسیقی کلن تحصیل کرد و در پاریس از مسیان و میّو تعلیم گرفت. همچنین از سرمشق وبرن چیزهایی آموخت، که نظام به شدت مهارشدۀ سریالیسمِ او الهام بخش تجربه های مختصر اشتوکهاوزن در عرصۀ سریالیسم «کلّی» شد (که در آن تمامی عناصر صدا مثل زیرایی، کشش، و شدت و ضعف ـ تحت اختیار دستوری از پیش تعیین شده قرارمی گیرند). تکنیک ارکستراسیون وبرن نیز بر ساخته های «گروهی» دهۀ ۱۹۵۰ اشتوکهاوزن تأثیر گذاشت. از ۱۹۵۳ در استودیوی موسیقی الکترونیک رادیو آلمان در کلن سخت کار کرد، و معاصرانش همچو بریو و بولِز و آهنگ سازان جوان تری همچون تیم ساوستِر و برایان فرنی هیو را تحت تأثیر خود قرار داد؛ او از بی پرواترین آهنگ سازانی بود که به آفرینش موسیقی الکترونیک دست زد، اما برای رسانه های قدیمی نیز موسیقی می ساخت. روند خلاقیت اشتوکهاوزن با این فرض آغاز می شود که تمامی عناصر آهنگ سازی را می توان با سِیر ساخت اثری که ماهیت آن را آکوستیکِ از پیش طراحی شده و دستوربندیِ علمی تعیین کرده باشد، با قدرت مهار کرد. با وجود این اجراکنندگان غالباً مجازند انواع و اقسام انتخاب ها را، برحسب چگونگی «خواندن» پارتیتور و به کارگیری وسایل و تجهیزات اضافی لازم به کار گیرند (تأثیر جان کِیج در این مورد آشکار است). اشتوکهاوزن در امریکا و بریتانیا سخنرانی های آموزشی بسیاری داشته و مخاطبانی ویژه برای موسیقی خود تربیت کرده است.
اِشْتوکْهاوزِن، کارل هاینتس
آهنگ ساز آلمانی موسیقی پیشتاز. از دهۀ ۱۹۵۰ به بسط و گسترش بیشترِ دامنۀ صداهای موسیقایی جدید و تکنیک های آهنگ سازی پرداخت. ازجمله آثار مهم اوست: ترانۀ جوانان (۱۹۵۶)، برخوردها (۱۹۶۰؛ موسیقی الکترونیک)، و زیریوس (۱۹۷۷). از ۱۹۷۷ تمامی آثار او بخشی از لیشت (نور) بوده اند، دوره ای شامل هفت مراسم موسیقایی برای اجرا در هفت شبِ هفته؛ او تاکنون پنجشنبه (۱۹۸۰)، شنبه (۱۹۸۴)، دوشنبه (۱۹۸۸)، و سه شنبه (۱۹۹۲) را تکمیل کرده است. آثار قبلی او عبارت اند از قطعه های پیانویی یک تا چهارده (۱۹۵۲ـ۱۹۸۵)، مومنته(لحظه ها) (۱۹۶۱ـ۱۹۶۴)، و میکروفونی یک (۱۹۶۴). اشتوکهاوزن در مدرسۀ عالی موسیقی کلن تحصیل کرد و در پاریس از مسیان و میّو تعلیم گرفت. همچنین از سرمشق وبرن چیزهایی آموخت، که نظام به شدت مهارشدۀ سریالیسمِ او الهام بخش تجربه های مختصر اشتوکهاوزن در عرصۀ سریالیسم «کلّی» شد (که در آن تمامی عناصر صدا مثل زیرایی، کشش، و شدت و ضعف ـ تحت اختیار دستوری از پیش تعیین شده قرارمی گیرند). تکنیک ارکستراسیون وبرن نیز بر ساخته های «گروهی» دهۀ ۱۹۵۰ اشتوکهاوزن تأثیر گذاشت. از ۱۹۵۳ در استودیوی موسیقی الکترونیک رادیو آلمان در کلن سخت کار کرد، و معاصرانش همچو بریو و بولِز و آهنگ سازان جوان تری همچون تیم ساوستِر و برایان فرنی هیو را تحت تأثیر خود قرار داد؛ او از بی پرواترین آهنگ سازانی بود که به آفرینش موسیقی الکترونیک دست زد، اما برای رسانه های قدیمی نیز موسیقی می ساخت. روند خلاقیت اشتوکهاوزن با این فرض آغاز می شود که تمامی عناصر آهنگ سازی را می توان با سِیر ساخت اثری که ماهیت آن را آکوستیکِ از پیش طراحی شده و دستوربندیِ علمی تعیین کرده باشد، با قدرت مهار کرد. با وجود این اجراکنندگان غالباً مجازند انواع و اقسام انتخاب ها را، برحسب چگونگی «خواندن» پارتیتور و به کارگیری وسایل و تجهیزات اضافی لازم به کار گیرند (تأثیر جان کِیج در این مورد آشکار است). اشتوکهاوزن در امریکا و بریتانیا سخنرانی های آموزشی بسیاری داشته و مخاطبانی ویژه برای موسیقی خود تربیت کرده است.
wikijoo: اشتوکهاوزن،_کارل_هاینتس_(۱۹۲۸)