اشاره به عاقبت امر

[ویکی فقه] یکی از اسباب استفاده از کنایه را اشاره به عاقبت امر گویند.
اشاره به عاقبت امر، یکی از اسباب کنایه و به این معنا است که با آوردن کنایه، عاقبت و نتیجه عمل فهمیده می شود؛ مانند:۱. (تبت یدا ابی لهب وتب) که به جهنم بودن جایگاه ابولهب اشاره دارد.۲. (وامراته حمالة الحطب فی جیدها حبل من مسد) که به سخن چین بودن زن ابولهب و سرانجام کارش که هیزم آور جهنم خواهد شد، اشاره کرده است.