اسینتوباکتر بومانی

اسینتوباکتر بومانی یک باکتری گرم منفی، تقریباً گرد، میله ای شکل ( کوکوباسیلوس ) است. نام این باکتری از نام باکتری شناس پل باومن گرفته شده است. [ ۲] این باکتری یک پاتوژن فرصت طلب در انسان است و برای افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند تأثیر می گذارد و به عنوان یک عفونت بیمارستانی ( بیمارستانی ) اهمیت آن در حال افزایش است. در حالی که گونه های دیگر از جنس آسینتوباکتر اغلب در نمونه های خاک یافت می شوند ( که منجر به این تصور غلط رایج می شود که A. baumannii نیز یک ارگانیسم خاک است ) ، اسینتوباکتر بومانی به طور تقریبی منحصراً از محیط های بیمارستانی جدا شده است. [ ۳] با اینکه این باکتری گاهی اوقات در نمونه های خاک و آب محیطی یافت شده است، [ ۴] اما زیستگاه طبیعی آن هنوز مشخص نیست.
باکتری های جنس اسینتوباکتر فاقد تاژک هستند که از این ساختار بسیاری از باکتری ها برای حرکت ( حرکت موجی و حرکت جهشی توسط نوع IV pili ) از آن استفاده می کنند. تحرک در A. baumannii همچنین ممکن است به دلیل دفع اگزوپلی ساکارید باشد، که یک لایه از زنجیره های قندی با وزن مولکولی بالا در پشت باکتری برای حرکت به جلو ایجاد می کند. [ ۵] میکروبیولوژیست های بالینی معمولاً اعضای جنس آسینتوباکتر را از دیگر جنس های خانواده موراکسیلاسه با انجام آزمایش اکسیداز، به عنوان Acinetobacter spp، متمایز می کنند. باکتری های اسینتوباکتر تنها اعضای موراکسیلاسه هستند که فاقد آنزیم سیتوکروم c اکسیداز هستند.
اسینتوباکتر بومانی بخشی از مجموعه ACB است ( A. baumannii , A. calcoaceticus، و گونه های ژنوم Acinetobacter 13TU ) . تعیین گونه های خاص اعضای مجموعه ACB دشوار است و آنها دارای بیشترین ارتباط بالینی در بین اعضای این جنس هستند. [ ۶] [ ۷] اسینتوباکتر بومانی همچنین به عنوان یک پاتوژن ESKAPE ( انتروکوکوس فاسیوم، استافیلوکوکوس اورئوس، کلبسیلا پنومونیه، اسینتوباکتر بومانی، سودوموناس آئروژینوزا، و گونه های انتروباکتر ) شناسایی شده است . اسینتوباکتر بومانی و سودوموناس آئروژینوزا و گونه های انتروباکتر، گروهی از پاتوژن هایی هستند که دارای نرخ بالایی از مقاومت آنتی بیوتیکی هستند که مسئول اکثر عفونت های بیمارستانی هستند. [ ۸]
چسبندگی می تواند یک عامل تعیین کننده حیاتی در بیماریزایی باکتری ها باشد. توانایی اتصال به سلول های میزبان به باکتری ها این اجازه را می دهد تا با روش های مختلف با آن ها تعامل داشته باشند، چه توسط سیستم ترشحی نوع III یا صرفاً با نگه داشتن باکتری در برابر حرکت مایعات. پروتئین غشای خارجی A ( OmpA ) نشان داده شده است که در چسبیدن اسینتوباکتر بومانی به سلول های اپیتلیال نقش دارد که این حالت به باکتری ها اجازه می دهد تا از طریق مکانیسم زیپ به سلول ها حمله کنند. [ ۹] همچنین نشان داده شد که پروتئین OmpA در میتوکندری سلول های اپیتلیال متمرکز می شود و با تحریک تولید گونه های فعال اکسیژن باعث نکروز می شود. [ ۱۰]