اسکیت بُرد یا اسکیت بورد ( به انگلیسی: Skateboard ) یا تخته اسکیت وسیلهٔ ورزشی است تشکیل شده از دک ( تخته ) و چهار چرخ؛ اطلاعات دقیقی از چگونگی اختراع تخته اسکیت در دست نمی باشد؛ هر چند شواهد کافی وجود دارد که نشان دهنده این است که نخستین تخته اسکیت در سال های بین ۱۹۴۰ تا ۱۹۴۸ ساخته شده است. در گذشته، تخته های اسکیت به شیوهٔ تخته های موج سواری و از چوب و فلز ساخته می شدند؛ و در شکل آن هیچ گونه فرورفتگی وجود نداشت. چرخ ها از فولاد و با ترکیب خاک رس ساخته می شدند و از استحکام کمتری برخوردار بودند. هر تخته اسکیت از چندین قسمت تشکیل شده است.
کفه اسکیت بورد چنین ساخته می شود که چوب افرا را به شیوه ای متورقانه روی هم قرار می دهند تا ورقه ورقه و طبقه طبقه دیده شود و حالتی مدوّر و هفت لا بگیرد. البته در ساخت کفه از پشم شیشه، خیزران، انگرتیانه، کِولار و حتی پشم الماس بی فروغ نیز استفاده شده است؛ علت استفاده از چنین موادی در ساخت کفه البته افزایش قوت و سخت پایی یا همان استحکام و سختی تخته اسکیت است. پهنای کفه ها در تخته های اسکیت امروزی، ۷ تا ۹ اینچ ( واحد اندازه گیری انگلیسی ) است که معادل با ۱۷٫۷۸ تا ۲۲٫۸۶ سانتی متر است. درازای کفه های تخته اسکیت بر اساس نمونه های پذیرفته شده فدراسیون اسکیت، بین ۲۸ تا ۳۳ اینچ معادل ۷۱٫۱۲ تا ۸۳٫۸۲ سانتی متر است. البته انتخاب نوع اسکیت بر اساس درازا و پهنای کفهٔ آن بر اساس کارایی و کاربرد افراد متفاوت است؛ مثلاً اسکیت سواران خیابانی بیشتر ترجیح می دهند که سوار بر اسکیتی شوند که ۷٫۵ تا ۸ اینچ ( تقریباً معادل ۱۹ تا ۳۲٫۲۰ سانتی متر ) پهنا دارد؛ و عموماً اسکیت سواران کفهٔ پهن را ترجیح می دهند زیرا که دوام و پایداری آن بیشتر است. گروهی از اسکیت سواران ممکن است از درازتخته - تخته طولانی استفاده کنند؛ در درازتخته، کفه طویل تر است. تخته های اسکیتی که پیشینیان در بین سال های ۱۹۷۰ تا ۱۹۸۰ می ساخته اند، عموماً پهن تر بوده است. پیش از سال ۱۹۷۰، تقعر در کفهٔ اسکیت وجود نداشت؛ اما از سال ۱۹۸۰ به بعد تقعر در کفهٔ اسکیت به وجود آمد که به معنی همان فرورفتگی است. ( این مورد نیازمند منبع می باشد ) .
دو تراک عموماً به کفه اسکیت بورد متصل شده اند. جنس این تراک ها از آلیاژ فلزهای گرانبها است. تراک چرخ ها را به کفه اصلی متصل می کند. محورها از دو بخش تشکیل شده اند؛ قسمت شاک پد به کفه اصلی پیچ شده اند؛ و در حقیقت پایهٔ فولادی پیش ساخته شده چدنی است که در زیر آن یک چنگک آویخته است. محور انتقال از طریق چنگک به کار انداخته می شود. بین قرقره زیربنایی و چنگک، غلاف میله گردان واقع است؛ در آن جا همچنین ابریشم های ساینده و پولک های رزین و نیز حلقه ضامن وجود دارد؛ بدین سان است که سازوکار تشک گونه ای برقرار می گردد. هر قدر که عایق برنجی یا فلزی، نرم تر باشد، گرداندن آن آسان تر است. زبانهٔ قبل پیچی مشابه میله بازی بولینگ وجود دارد، که وظیفه اش اتصال این اجزاء به هم است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکفه اسکیت بورد چنین ساخته می شود که چوب افرا را به شیوه ای متورقانه روی هم قرار می دهند تا ورقه ورقه و طبقه طبقه دیده شود و حالتی مدوّر و هفت لا بگیرد. البته در ساخت کفه از پشم شیشه، خیزران، انگرتیانه، کِولار و حتی پشم الماس بی فروغ نیز استفاده شده است؛ علت استفاده از چنین موادی در ساخت کفه البته افزایش قوت و سخت پایی یا همان استحکام و سختی تخته اسکیت است. پهنای کفه ها در تخته های اسکیت امروزی، ۷ تا ۹ اینچ ( واحد اندازه گیری انگلیسی ) است که معادل با ۱۷٫۷۸ تا ۲۲٫۸۶ سانتی متر است. درازای کفه های تخته اسکیت بر اساس نمونه های پذیرفته شده فدراسیون اسکیت، بین ۲۸ تا ۳۳ اینچ معادل ۷۱٫۱۲ تا ۸۳٫۸۲ سانتی متر است. البته انتخاب نوع اسکیت بر اساس درازا و پهنای کفهٔ آن بر اساس کارایی و کاربرد افراد متفاوت است؛ مثلاً اسکیت سواران خیابانی بیشتر ترجیح می دهند که سوار بر اسکیتی شوند که ۷٫۵ تا ۸ اینچ ( تقریباً معادل ۱۹ تا ۳۲٫۲۰ سانتی متر ) پهنا دارد؛ و عموماً اسکیت سواران کفهٔ پهن را ترجیح می دهند زیرا که دوام و پایداری آن بیشتر است. گروهی از اسکیت سواران ممکن است از درازتخته - تخته طولانی استفاده کنند؛ در درازتخته، کفه طویل تر است. تخته های اسکیتی که پیشینیان در بین سال های ۱۹۷۰ تا ۱۹۸۰ می ساخته اند، عموماً پهن تر بوده است. پیش از سال ۱۹۷۰، تقعر در کفهٔ اسکیت وجود نداشت؛ اما از سال ۱۹۸۰ به بعد تقعر در کفهٔ اسکیت به وجود آمد که به معنی همان فرورفتگی است. ( این مورد نیازمند منبع می باشد ) .
دو تراک عموماً به کفه اسکیت بورد متصل شده اند. جنس این تراک ها از آلیاژ فلزهای گرانبها است. تراک چرخ ها را به کفه اصلی متصل می کند. محورها از دو بخش تشکیل شده اند؛ قسمت شاک پد به کفه اصلی پیچ شده اند؛ و در حقیقت پایهٔ فولادی پیش ساخته شده چدنی است که در زیر آن یک چنگک آویخته است. محور انتقال از طریق چنگک به کار انداخته می شود. بین قرقره زیربنایی و چنگک، غلاف میله گردان واقع است؛ در آن جا همچنین ابریشم های ساینده و پولک های رزین و نیز حلقه ضامن وجود دارد؛ بدین سان است که سازوکار تشک گونه ای برقرار می گردد. هر قدر که عایق برنجی یا فلزی، نرم تر باشد، گرداندن آن آسان تر است. زبانهٔ قبل پیچی مشابه میله بازی بولینگ وجود دارد، که وظیفه اش اتصال این اجزاء به هم است.
wiki: اسکیت برد