اسکف
لغت نامه دهخدا
اسکف. [ اُ ک ُف ف ] ( ع اِ ) اسکف العینین ؛ جای روییدن موی مژه بر بام چشم. جای روئیدن موی مژگان. ( منتهی الارب ). || غلاف زیرین چشم. ( منتهی الارب ). پِلک ِ زیرین چشم. ( مهذب الاسماء ).
اسکف. [ ] ( اِخ ) شهریست از حدود مکران بناحیت سند و از وی پانید خیزد. ( حدودالعالم ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید