اسکرک

لغت نامه دهخدا

اسکرک. [ اِ ک ِ رَ ] ( اِ ) برجستن گلو باشد، یعنی آوازی که بی اختیار از گلو برآید و آنرا بعربی فواق گویند.( برهان ). فواق باشد یعنی صوتی که پیاپی از حلق برآید بی قصد. ( سروری ). هکه. ( برهان ). سِکسِکه. اسکچه.

فرهنگ عمید

= سکسکه

پیشنهاد کاربران

بپرس