اِسْکارلاتی ، دومِنیکو (۱۶۸۵ـ۱۷۵۷)(Scarlatti, Domenico)
اِسْکارلاتی ، دومِنیکو
آهنگ ساز ایتالیایی. پسر بزرگ آلساندرو اسکارلاتی، که بیشتر عمر خود را در اسپانیا و پرتغال در خدمت ملکۀ اسپانیا سپری کرد. بیش از ۵۰۰ سونات برای هارپسیکورد، و قطعه های کوتاه به فرم دوتایی ساخت که نشان دهندۀ آزادی های تازه ای در آهنگ سازی برای ساز کلاویه دار بودند و از سبک موسیقی اسپانیا متأثرند. اسکارلاتّی معروف ترین هارپسیکوردنواز دوران خود بود، و موسیقی او پایه های تکنیک مدرن پیانو را بنا کرد. اسکارلاتی در ناپل به دنیا آمد، و از پدرش تعلیم گرفت. در ۱۷۰۱ ارگ نواز و آهنگ ساز دربار ناپل شد، و در آن جا اپراهای اُتّاویای تاج و تخت پس گرفته و ایل جوستینو (ژوستینیَن) خود را در ۱۷۰۳ به روی صحنه برد. از ۱۷۰۹ تا ۱۷۱۴ مائسترو کاپِلای ملکۀ لهستان، ماریا کازیمیرا در رم بود، و هفت اپرا برای او ساخت، که یکی از آن ها آمبلِتو (هملت) نام داشت. از ۱۷۱۳ رهبر جانشین در کاپِلا جولیا، کلیسای سان پیِترو در رم بود، و از ۱۷۱۴ تا ۱۷۱۹ مائِسترو دی کاپِلای این مرکز شد. در لیسبون به خدمت دربار پرتغال درآمد. در این دوران گاهی به ایتالیا سفر می کرد، و در ۱۷۲۹ همراه ماریا باربارا، شاهزاده خانم پرتغالی، که با ولیعهد اسپانیا ازدواج کرده بود به مادرید رفت. بیشتر موسیقی هارپسیکورد خود را برای همین شاهزاده خانم ساخت، که شامل بیش از ۵۵۰ «تمرین» بود که اکنون سونات نامیده می شوند و رهیافتی اصیل به هارمونی را ارائه می کنند و اجرای بیشتر آن ها مهارت بسیار زیادی می طلبد. ازجمله آثار اوست: اپرا لا سیلیویا (۱۷۱۰)، تولومِئو و آلِسّاندرو (۱۷۱۱)، اورلاندو (۱۷۱۱)، تِتیس در سیراکوز، ایفی گنیا در آئولید (۱۷۱۳)، ایفی گنیا در تائورید (۱۷۱۳)، عشقِ یک سایه. موسیقی مجلسی حدود ۶۰۰ قطعه برای هارپسیکورد (۳۰ قطعه از آن ها در دوران حیاتش تحت عنوان تمرین ها منتشر شدند)، اکنون آن ها را سونات می نامند. کُرال موسیقی کلیسایی؛ کانتات ها؛ اوراتوریوها.
اِسْکارلاتی ، دومِنیکو
آهنگ ساز ایتالیایی. پسر بزرگ آلساندرو اسکارلاتی، که بیشتر عمر خود را در اسپانیا و پرتغال در خدمت ملکۀ اسپانیا سپری کرد. بیش از ۵۰۰ سونات برای هارپسیکورد، و قطعه های کوتاه به فرم دوتایی ساخت که نشان دهندۀ آزادی های تازه ای در آهنگ سازی برای ساز کلاویه دار بودند و از سبک موسیقی اسپانیا متأثرند. اسکارلاتّی معروف ترین هارپسیکوردنواز دوران خود بود، و موسیقی او پایه های تکنیک مدرن پیانو را بنا کرد. اسکارلاتی در ناپل به دنیا آمد، و از پدرش تعلیم گرفت. در ۱۷۰۱ ارگ نواز و آهنگ ساز دربار ناپل شد، و در آن جا اپراهای اُتّاویای تاج و تخت پس گرفته و ایل جوستینو (ژوستینیَن) خود را در ۱۷۰۳ به روی صحنه برد. از ۱۷۰۹ تا ۱۷۱۴ مائسترو کاپِلای ملکۀ لهستان، ماریا کازیمیرا در رم بود، و هفت اپرا برای او ساخت، که یکی از آن ها آمبلِتو (هملت) نام داشت. از ۱۷۱۳ رهبر جانشین در کاپِلا جولیا، کلیسای سان پیِترو در رم بود، و از ۱۷۱۴ تا ۱۷۱۹ مائِسترو دی کاپِلای این مرکز شد. در لیسبون به خدمت دربار پرتغال درآمد. در این دوران گاهی به ایتالیا سفر می کرد، و در ۱۷۲۹ همراه ماریا باربارا، شاهزاده خانم پرتغالی، که با ولیعهد اسپانیا ازدواج کرده بود به مادرید رفت. بیشتر موسیقی هارپسیکورد خود را برای همین شاهزاده خانم ساخت، که شامل بیش از ۵۵۰ «تمرین» بود که اکنون سونات نامیده می شوند و رهیافتی اصیل به هارمونی را ارائه می کنند و اجرای بیشتر آن ها مهارت بسیار زیادی می طلبد. ازجمله آثار اوست: اپرا لا سیلیویا (۱۷۱۰)، تولومِئو و آلِسّاندرو (۱۷۱۱)، اورلاندو (۱۷۱۱)، تِتیس در سیراکوز، ایفی گنیا در آئولید (۱۷۱۳)، ایفی گنیا در تائورید (۱۷۱۳)، عشقِ یک سایه. موسیقی مجلسی حدود ۶۰۰ قطعه برای هارپسیکورد (۳۰ قطعه از آن ها در دوران حیاتش تحت عنوان تمرین ها منتشر شدند)، اکنون آن ها را سونات می نامند. کُرال موسیقی کلیسایی؛ کانتات ها؛ اوراتوریوها.
wikijoo: اسکارلاتی_،_دومنیکو_(۱۶۸۵ـ۱۷۵۷)