اِسکات، والتِر (۱۷۷۱ـ۱۸۳۲)(Scott, Walter)
رمان نویس و شاعر اسکاتلندی. نخستین آثار اسکات ترجمه بالادهای آلمانی و مجموعه هایی از بالاد های اسکاتلندی بودند که درپی آن ها اشعار داستانی خود او، مانند نغمۀ آخرین خنیاگر (۱۸۰۵)، مارمیون (۱۸۰۸) و بانوی دریاچه (۱۸۱۰) انتشار یافتند. کتاب های تاریخی اسکات مانند ویورلی (۱۸۱۴)، راب روی (۱۸۱۷)، قلب میدلوتین (۱۸۱۸) و آیوانهو (۱۸۱۹)، که همگی با نام مستعارش چاپ شدند، وی را در سراسر اروپا مشهور ساختند. اسکات پس از ورشکستگی شرکت چاپ و انتشاراتی که در آن شریک بود، سال های پایانی عمر را صرف نوشتن دیوانه وار کرد تا قرض هایش را بپردازد. در ۱۸۲۰ لقب بارونت گرفت. تأثیر اسکات بر حیات خلّاق کشورش نیرومند بود. شور و علاقه به تاریخ اسکاتلند را در مردم برانگیخت و از نظر محتوا بر جنبش ادبی دوران خود به شدت تأثیر بخشید. شیوۀ نامتعارف نویسندگی و آزادی کامل او از قید و بندهای فرهنگستانی، عامل مهمی در پیدایش جنبش رومانتیک فرانسه بود که به ظهور نویسندگانی چون ویکتور هوگو، آلفرد دو موسه و تئوفیل گوتیه، و نقاشانی مثل کورو و میله انجامید. اسکات پدیدآورندۀ رمان تاریخی نیز بود که ترکیبی از بی پیرایگی و واقع گرایی و عنصر تاریخی و ماجرایی را با شگفتی های موهوم پرستی به هم می آمیخت. تأثیر اسکات بر اونوره دو بالزاک نیز تأیید می شود. اسکات در ادینبورگ به دنیا آمد. در کودکی دچار بیماری فلج اطفال شد و همه عمر پای راستش می لنگید. پس از تحصیل در دانشگاه ادینبورگ، شغل وکالت اختیار کرد و در ۱۷۹۹ معاون کلانتر سِلکِر کشر شد. بالاد های گوتفرید برگر به نام شکارچی وحشی و لنِور (۱۷۹۷) و گوتس فون برلیشینگنگوته را در ۱۷۹۹ ترجمه کرد. مجموعه آثار خنیاگران اسکاتلندی وی در فاصله ۱۸۰۲ تا ۱۸۰۳ منتشر شد و از آن پس نویسندگی را به حرفۀ حقوقی خود افزود. در پی موفقیت نغمۀ آخرین خنیاگر، مارمیون، بانوی دریاچه و سلطان جزایر (۱۸۱۵)، نیمی از سرمایۀ بنگاه انتشاراتی بلانتاین و شرکا را تأمین و خانۀ خود را در ابوتسفورد، بر رود توئید، بازسازی کرد. تا این زمان بایرون با شیوۀ جدیدتری از شعر رومانتیک گوی سبقت را از سایرین ربوده بود و اسکات به نثر داستانی روآورد. موفقیت رمان ویورلی اسکات را به خلق چندین اثر دیگر تاریخی برانگیخت، ازجمله گای منرینگ (۱۸۱۵)، عتیقه فروش و فانیان مِرا (هردو ۱۸۱۶)، راب روی، قلب میدلوتین، و نامزد لامرمور و افسانۀ مونتروز (هردو ۱۸۱۹).
رمان نویس و شاعر اسکاتلندی. نخستین آثار اسکات ترجمه بالادهای آلمانی و مجموعه هایی از بالاد های اسکاتلندی بودند که درپی آن ها اشعار داستانی خود او، مانند نغمۀ آخرین خنیاگر (۱۸۰۵)، مارمیون (۱۸۰۸) و بانوی دریاچه (۱۸۱۰) انتشار یافتند. کتاب های تاریخی اسکات مانند ویورلی (۱۸۱۴)، راب روی (۱۸۱۷)، قلب میدلوتین (۱۸۱۸) و آیوانهو (۱۸۱۹)، که همگی با نام مستعارش چاپ شدند، وی را در سراسر اروپا مشهور ساختند. اسکات پس از ورشکستگی شرکت چاپ و انتشاراتی که در آن شریک بود، سال های پایانی عمر را صرف نوشتن دیوانه وار کرد تا قرض هایش را بپردازد. در ۱۸۲۰ لقب بارونت گرفت. تأثیر اسکات بر حیات خلّاق کشورش نیرومند بود. شور و علاقه به تاریخ اسکاتلند را در مردم برانگیخت و از نظر محتوا بر جنبش ادبی دوران خود به شدت تأثیر بخشید. شیوۀ نامتعارف نویسندگی و آزادی کامل او از قید و بندهای فرهنگستانی، عامل مهمی در پیدایش جنبش رومانتیک فرانسه بود که به ظهور نویسندگانی چون ویکتور هوگو، آلفرد دو موسه و تئوفیل گوتیه، و نقاشانی مثل کورو و میله انجامید. اسکات پدیدآورندۀ رمان تاریخی نیز بود که ترکیبی از بی پیرایگی و واقع گرایی و عنصر تاریخی و ماجرایی را با شگفتی های موهوم پرستی به هم می آمیخت. تأثیر اسکات بر اونوره دو بالزاک نیز تأیید می شود. اسکات در ادینبورگ به دنیا آمد. در کودکی دچار بیماری فلج اطفال شد و همه عمر پای راستش می لنگید. پس از تحصیل در دانشگاه ادینبورگ، شغل وکالت اختیار کرد و در ۱۷۹۹ معاون کلانتر سِلکِر کشر شد. بالاد های گوتفرید برگر به نام شکارچی وحشی و لنِور (۱۷۹۷) و گوتس فون برلیشینگنگوته را در ۱۷۹۹ ترجمه کرد. مجموعه آثار خنیاگران اسکاتلندی وی در فاصله ۱۸۰۲ تا ۱۸۰۳ منتشر شد و از آن پس نویسندگی را به حرفۀ حقوقی خود افزود. در پی موفقیت نغمۀ آخرین خنیاگر، مارمیون، بانوی دریاچه و سلطان جزایر (۱۸۱۵)، نیمی از سرمایۀ بنگاه انتشاراتی بلانتاین و شرکا را تأمین و خانۀ خود را در ابوتسفورد، بر رود توئید، بازسازی کرد. تا این زمان بایرون با شیوۀ جدیدتری از شعر رومانتیک گوی سبقت را از سایرین ربوده بود و اسکات به نثر داستانی روآورد. موفقیت رمان ویورلی اسکات را به خلق چندین اثر دیگر تاریخی برانگیخت، ازجمله گای منرینگ (۱۸۱۵)، عتیقه فروش و فانیان مِرا (هردو ۱۸۱۶)، راب روی، قلب میدلوتین، و نامزد لامرمور و افسانۀ مونتروز (هردو ۱۸۱۹).
wikijoo: اسکات،_والتر_(۱۷۷۱ـ۱۸۳۲)