اسپیرین

آسپیرین. آسپیرین (aspirin)
اسید استیل سالی سیلیک. داروی مسکّنیخوردنی است که در اواخر قرن ۱۹ به منزلۀ داروی ضِدّدرد و مسکّن خانگی رایج شد. آسپیرین درد را تسکین، و تب و التهاب را کاهش می دهد و از پرمصرف ترین داروهای جهان است. اولین بار فلیکس هوفمان، شیمی دان آلمانی، آسپیرین را از پالایش اسید سالی سیلیک به دست آورد. در ۱۸۹۹، آسپیرین به بازار آمد. هرچند اسید سالی سیلیک به صورت طبیعی در پوست درخت بید وجود دارد و از ۱۷۶۳، برای تسکین درد به کار می رفته است، مشتق استیلی آن کمتر تلخ است و احتمال این که سبب استفراغ شود کمتر است. مصرف مرتب آسپیرین به آن هایی که در معرض خطر فزایندۀ حملۀ قلبی، خون لختگی (ترمبوز) یا انواعی از سکته ها هستند توصیه می شود. در عین حال، آسپیرین ممکن است سبب خون ریزی معده، آسیب کلیوی، و سنگینی گوش شود. آسپیرین را، به سبب ارتباط مشکوک با امراض نادر، ازجمله عارضۀ ری، دیگر برای کودکان زیر دوازده سال مناسب نمی دانند و درنتیجه، غالباً به جای آن از استامینوفن استفاده می شود. آسپیرین با اثر ۲ آنزیم مشابه پیشابی، PGHS۱ و PGHS۲، مقابله می کند که از غده های پروستاتی تولید می شوند. جلوگیری از اثر PGHS۲ سبب تسکین درد می شود، در حالی که جلوگیری از اثر PGHS۱ موجب بروز عوارض جانبی می گردد. در ۱۹۹۵، پژوهشگران امریکایی اولین تصویر سه بعدی از برهم کنش آسپیرین با PGHS۲ را تهیه کردند و با استفاده از این اطلاعات، نوعی آسپیرین سنتزی، بدون اثرات جانبی، تولید شد. این آسپیرین های اصلاح شده، که «سوپرآسپیرین» نامیده شدند، در ۱۹۹۶ به بازار آمدند. سوپرآسپیرین جدیدتری، با نام آبسیک سیماب، برای درمان بیمارانی به کار می رود که آنژیوپلاستیکرونری کرده اند؛ این آسپیرین سرخرگ های آن ها را پاک می کند.