اسپارترو بالدومرو

دانشنامه آزاد فارسی

اِسپارتِرو، بالدومِرو (۱۷۹۳ـ۱۸۷۹)(Espartero, Baldomero)
اِسپارتِرو، بالدومِرو
ژنرال و دولتمرد اسپانیایی ملقب به دوکِ ویکتوریا. فاتح جنگ اول کارلوسیان و نایب السلطنه. در جنگ های انقلاب فرانسه و جنگ های ناپلئونی و در شورش های امریکا و سپاه اسپانیا رزمید. پس از مرگ فردیناند هفتم، از نایب السلطنگی ماریا کریستینا حمایت کرد و در کنار مخالفان دون کارلوس جنگید. فرماندۀ کل قوا شد و به سبب پیروزی اش بر کارلوسیان در نبرد لوچانا کنتِ لوچانا شد. بعدها باب مذاکراتی را گشود که به پیمان ورگارا (۱۸۳۹) و پایان جنگ داخلی انجامید. بر اثر این موفقیت به «صلح بان اسپانیا» و دوکِ ویکتوریا ملقب شد. در ۱۸۳۶ وارد عالم سیاست و در بازگشت به مادرید (۱۸۴۰) رئیس دولت شد. ماریا کریستینا در مخالفت با اصلاحات او از مقام نایب السلطنه انصراف داد (۱۸۴۰) و مجلس اسپانیا خود اسپارترو را نایب السلطنه کرد (۱۸۴۱). به خودکامگی حکومت کرد. در ۱۸۴۳ ژنرال رامون ناروائز و ژنرال فرانسیسکو سرانو بر او شوریدند و او به انگلستان گریخت. در ۱۸۴۹ به اسپانیا بازگشت و در ۱۸۵۴ دوباره به عرصۀ سیاست وارد شد. در ۱۸۵۶ کناره گرفت و حتی هنگام خلع ایزابل دوم (۱۸۶۸) مداخله نکرد. در ۱۸۷۵ از شاه آمادئوس لقب امیر ورگارا گرفت.

پیشنهاد کاربران

بپرس