اسواء
لغت نامه دهخدا
اسواء. [ اِس ْ ] ( ع مص ) تباه گردانیدن. || بدی کردن با کسی. || زنا کردن. || رسوا گردیدن. || در بلا افتادن. || تمام درآوردن چیزی را در چیزی. || انداختن حرفی از قرآن. ( منتهی الارب ). || بیوکندن و دست بداشتن. ( تاج المصادر بیهقی ). بگذاشتن. ترک کردن چیزی راو غفلت کردن از آن : اسویت الشی ٔ. || برابر و هموار ساختن : اسویته. || برابری کردن با: اسویته و به. ( منتهی الارب ). || مقتدا و اسوه کردن کسی را بر کسی. ( اوقیانوس ) ( منتهی الارب ). || اسواء رجل ؛ برابر پدر شدن مرد در خلق. ( تاج العروس ). || بتمامی جوانی رسیدن.
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید