اسمیلودون ( نام علمی: Smilodon ) که در فرهنگ عامه به غلط ببر دندان شمشیری خوانده می شود، یک سرده منقرض شده و پیشاتاریخی از خانواده گربه ایان و زیرخانواده دندان خنجری ها است. اسمیلودون مشهورترین گربه دندان خنجری است که در قاره آمریکا و در دور پلیستوسن ( ۲٫۵ میلیون سال پیش تا ۱۲٫۰۰۰ سال پیش ) زندگی می کرده است. یکی از بزرگ ترین مجموعه های سنگواره این جانور از گودال های قیر لابریا به دست آمده است. ۳ گونه از این سرده شناخته شده است؛ که در اندازه و اندام با هم تفاوت دارند.
... [مشاهده متن کامل]
با این وجود، گونه های اسمایلودون ساختاری با استحکام بیشتر از گربه ایان امروزی داشتند، مخصوصاً با دست های به خوبی فرگشت یافته و دندان های نیش بالایی بسیار بلند خود از دیگر گربه ایان متمایز می شوند. فک اسمایلودون قابلیت بازشوندگی بیشتری نسبت به گربه های امروزی داشت و دندان های نیش بالایی باریک و شکننده بودند و توانایی دریدن استخوان را نداشتند؛ بنابراین جانور از این دندان ها برای پاره کردن بخش های نرم بدن طعمه استفاده می کرد. این ویژگی ها اسمایلودون را به یک شکارچی خاص در شکار گیاه خواران بزرگ مانند بیزون و شتر تبدیل کرد.
اسمایلودون احتمالاً در محیط های بسته مانند بوته زارها و جنگل ها که پوشش لازم برای کمین و غافلگیر کردن برای شکار ایجاد می کرد، زندگی می کرد. وابستگی این جانور به جانوران بزرگ ممکن است دلیل انقراض آن بوده باشد. دانشمندان در مورد اینکه آیا اسمایلودون جانوری اجتماعی بوده یا نه بحث و گفتگو می کنند. شباهت واکنش های شکارچی به درخواست کمک و رواج آسیب های التیام یافته می گوید که این گونه، جانوری اجتماعی بوده است، درحالی که مغز کوچک و محیط زندگی دارای پوشش متراکم گیاهی می گوید که جانوری تنها و منزوی بوده است. تا کنون برخی سنگواره های یافت شده از اسمایلودون نشانه هایی از وجود التهاب مهره خمیده و التهاب مفصل را در خود داشته اند.
نام رایج «دندان خنجری» اشاره به دندان بلند نیش در فک بالا دارد. با وجود اینکه نام رایج تر آن، ببر دندان خنجری است، اما اسمایلودون یک ببر نبوده است. بلکه ببر متعلق به زیرخانواده پلنگیان است، درحالی که اسمایلودون به زیرخانواده دندان خنجری ها تعلق دارد. نام اسمایلودون از کلمه یونانی σμίλη, smilē, چاقو همراه با ( ὀδoύς ( hodoús, دندان یا ترکیب اضافه ὀδoύς, ὀδόντος, odóntos. می آید.
... [مشاهده متن کامل]
با این وجود، گونه های اسمایلودون ساختاری با استحکام بیشتر از گربه ایان امروزی داشتند، مخصوصاً با دست های به خوبی فرگشت یافته و دندان های نیش بالایی بسیار بلند خود از دیگر گربه ایان متمایز می شوند. فک اسمایلودون قابلیت بازشوندگی بیشتری نسبت به گربه های امروزی داشت و دندان های نیش بالایی باریک و شکننده بودند و توانایی دریدن استخوان را نداشتند؛ بنابراین جانور از این دندان ها برای پاره کردن بخش های نرم بدن طعمه استفاده می کرد. این ویژگی ها اسمایلودون را به یک شکارچی خاص در شکار گیاه خواران بزرگ مانند بیزون و شتر تبدیل کرد.
اسمایلودون احتمالاً در محیط های بسته مانند بوته زارها و جنگل ها که پوشش لازم برای کمین و غافلگیر کردن برای شکار ایجاد می کرد، زندگی می کرد. وابستگی این جانور به جانوران بزرگ ممکن است دلیل انقراض آن بوده باشد. دانشمندان در مورد اینکه آیا اسمایلودون جانوری اجتماعی بوده یا نه بحث و گفتگو می کنند. شباهت واکنش های شکارچی به درخواست کمک و رواج آسیب های التیام یافته می گوید که این گونه، جانوری اجتماعی بوده است، درحالی که مغز کوچک و محیط زندگی دارای پوشش متراکم گیاهی می گوید که جانوری تنها و منزوی بوده است. تا کنون برخی سنگواره های یافت شده از اسمایلودون نشانه هایی از وجود التهاب مهره خمیده و التهاب مفصل را در خود داشته اند.
نام رایج «دندان خنجری» اشاره به دندان بلند نیش در فک بالا دارد. با وجود اینکه نام رایج تر آن، ببر دندان خنجری است، اما اسمایلودون یک ببر نبوده است. بلکه ببر متعلق به زیرخانواده پلنگیان است، درحالی که اسمایلودون به زیرخانواده دندان خنجری ها تعلق دارد. نام اسمایلودون از کلمه یونانی σμίλη, smilē, چاقو همراه با ( ὀδoύς ( hodoús, دندان یا ترکیب اضافه ὀδoύς, ὀδόντος, odóntos. می آید.
