دولت اسماعیلی های الموت، حکومتی است که در سال ۴۸۳ ه. ق با تصرف قلعه اَلَموت توسط داعی اسماعیلی، حسن صباح پایه گذاری شد، و دوره فرمانروایی آن ها تا ۶۵۴ ه. ق ادامه یافت. پایتخت این دولت در قلعه اَلَموت بود و بیشترِ فعالیت آن ها، مبارزه با خلافت عباسی، دولت سلجوقی و مغول ها بود. حسن صباح با تصرف دژهایی در سراسر ایران، عراق و شام، و با انجام تبلیغات گسترده در میان کشاورزان و بینوایان توانست حوزهٔ قدرت خود را گسترش دهد. سرانجام این دولت پس از ۲۰۰ سال حکومت، با حملهٔ هولاکو خان از بین رفت. اما سلسله امامت نزاری بعد از سقوط الموت همچنان تا امروز ادامه دارد.
... [مشاهده متن کامل]
اسماعیلیه یا باطنیه فرقه ای از شیعه امامیه است که معتقدان آن، محمد بن اسماعیل برادرزاده امام موسی کاظم را آخرین می دانستند. ظهور این فرقه اصلاً نتیجه اختلاف در امامت اسماعیل بن جعفر صادق با برادرش موسی بن جعفر بوده است. اسماعیلیان معتقدند که پس از مرگ جعفر صادق ( در قرن هشتم میلادی ) امامت به پسر بزرگتر وی می رسید؛ اما چون پسرش اسماعیل پیش از پدر درگذشته بود، امامت به محمد بن اسماعیل منتقل شد که سابع تام است و دور هفت با او تمام می شود و پس از او امامت در خاندان وی باقی ماند. آنها در میان اهل سنت به «باطنیان» مشهورند و شیعه هفت امامی نیز نامیده می شوند. اسماعیلیه به دو فرقه مستعلوی و نزاری تقسیم می شوند.
اسماعیلیان در نقاط مختلف اصفهان از جمله قلعه های لنجان، شاهدژ، کوه های غربی و جنوبی اصفهان ساکن بودند. آنان با این که با حکومت وقت مشکلاتی داشتند اما فعالیت هایی به دور از ذهن در طول تاریخ به آن ها نسبت داده شده است. مثل این که افرادی که از کوچه های خلوت و باریک در حال گذر بودند را دستگیر کرده و به قتل می رساندند. آنان به خاطر اعمالی که داشتند تحت فشار حکومت قرار گرفتند که به دنبال آن سلجوقیان عبدالملک بن عطاش را به طرز فجیعی در این زمان به قتل رسانیدند و دیگر افراد مشکوک به باطنی گری هم در خرمن ها آتش زدند. اسماعیلیان هم که از این اوضاع به شدت خشمگین بودند در ربیع الاول ۵۱۵ ه. ق مسجد جامع و کتابخانهٔ آن را به آتش کشیدند. به گفتهٔ ابن اثیر در ۵۱۵ ه. ق، یک هفته پیش از آتش سوزی، قصری سلطنتی در اصفهان سوخت که از بزرگ ترین و باشکوه ترین قصرها بوده است، وی همچنین اضافه می کند این حریق توسط باطنیان انجام شده است.
... [مشاهده متن کامل]
اسماعیلیه یا باطنیه فرقه ای از شیعه امامیه است که معتقدان آن، محمد بن اسماعیل برادرزاده امام موسی کاظم را آخرین می دانستند. ظهور این فرقه اصلاً نتیجه اختلاف در امامت اسماعیل بن جعفر صادق با برادرش موسی بن جعفر بوده است. اسماعیلیان معتقدند که پس از مرگ جعفر صادق ( در قرن هشتم میلادی ) امامت به پسر بزرگتر وی می رسید؛ اما چون پسرش اسماعیل پیش از پدر درگذشته بود، امامت به محمد بن اسماعیل منتقل شد که سابع تام است و دور هفت با او تمام می شود و پس از او امامت در خاندان وی باقی ماند. آنها در میان اهل سنت به «باطنیان» مشهورند و شیعه هفت امامی نیز نامیده می شوند. اسماعیلیه به دو فرقه مستعلوی و نزاری تقسیم می شوند.
اسماعیلیان در نقاط مختلف اصفهان از جمله قلعه های لنجان، شاهدژ، کوه های غربی و جنوبی اصفهان ساکن بودند. آنان با این که با حکومت وقت مشکلاتی داشتند اما فعالیت هایی به دور از ذهن در طول تاریخ به آن ها نسبت داده شده است. مثل این که افرادی که از کوچه های خلوت و باریک در حال گذر بودند را دستگیر کرده و به قتل می رساندند. آنان به خاطر اعمالی که داشتند تحت فشار حکومت قرار گرفتند که به دنبال آن سلجوقیان عبدالملک بن عطاش را به طرز فجیعی در این زمان به قتل رسانیدند و دیگر افراد مشکوک به باطنی گری هم در خرمن ها آتش زدند. اسماعیلیان هم که از این اوضاع به شدت خشمگین بودند در ربیع الاول ۵۱۵ ه. ق مسجد جامع و کتابخانهٔ آن را به آتش کشیدند. به گفتهٔ ابن اثیر در ۵۱۵ ه. ق، یک هفته پیش از آتش سوزی، قصری سلطنتی در اصفهان سوخت که از بزرگ ترین و باشکوه ترین قصرها بوده است، وی همچنین اضافه می کند این حریق توسط باطنیان انجام شده است.
