اسماعیل اذری نژاد

امّا چه شد که او وارد فعالیت­های قصه­خوانی برای کودکان شد؟ از کودکی تا نوجوانی، همیشه افرادی سر راهش قرار گرفته­اند که او را به کتابخوانی تشویق ­کرده­اند. او هم در بزرگسالی تصمیم می­گیرد که با قصه­خوانی امید را در دل کودکان روستا زنده نگه دارد و مسیر آن­ها را به سوی دانایی و توانایی هموار سازد.
حدوداً در ده دوازده سالگی به کانون فرهنگی آموزش و پرورش در شهر دهدشت می­رفت. آن­جا دانش آموزان بعدازظهرها فعالیت­های مختلفی انجام می­دادند. کانون، کتابخانه کوچکی داشت. کتابخانه­ای بهم ریخته که بیشتر کتاب­هایش روی زمین ریخته بود. یک روز نزد مدیر آن­جا_آقای اجتهادی_ رفت و از او خواست که به او یک کتاب امانت بدهد. کتابی که شاید چندان مناسب سن و سالش نبود_ بررسی سیاست های نفتی ایران در خلیج فارس_ کتاب را نخواند و آن را به کتابخانه برگرداند اما احتمالاً همین کتاب و رفت و آمد به آن کتابخانه کوچک شوق خواندن را در او زنده کرد و سرآغاز دوستی و پیوند او با کتاب­ها شد. از آن زمان به بعد آقای اجتهادی او را «کُر شیخ کتابخوان» صدا می­زد یعنی «پسر کتابخوان». {کر در زبان لری یعنی پسر و شیخ هم اسم طایفه­ای در استان کهگیلویه و بویراحمد است} از مدیر آن­جا اجازه گرفت تا کتابخانه را مرتب کند و به بچه­ ها کتاب امانت بده
در خانه و خانواده همیشه کسانی بودند که شوق به کتابخوانی را در او زنده کنند: «پدرم پارچه­ فروش بود. در خانواده چهار برادر و چهار خواهر بودیم. از میان خواهران و برادرانم، یکی از خواهرانم بسیار کتاب خوان بود و زیاد رمان می­خواند. هر زمان که می­خواست کتاب سفارش بدهد اگر کتابی مناسب من بود، برای من هم کتاب می­گرفت.   »
همین­طور داماد خانواده، آقای محمد پرما، که معلّم هنرستان بود و همیشه وقتی به خانۀ آن­ها می­­رفت کتاب همراهش بود. کتاب به او می­داد و با او دربارۀ کتاب­ها گفت و گو می­کرد. شاید اولین کتاب چندصدصفحه ای زندگی­ اش را در همان روزها از آقای پرما امانت گرفت و خواند. کتابی هفتصد صفحه ­ای دربارۀ لطفعلی ­خان زند. و شاید همین احترام ویژه ­ای­ که آقای پرما برای یک کودک و نظرات او قائل بود در زندگی و نوع نگاه او به کودکان اثر گذاشت.