اسم اشاره

لغت نامه دهخدا

اسم اشاره. [ اِ م ِ اِ رَ / رِ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) در زبان عربی ، یکی از معارف است و آن اسمی است که برای معنی مشارالیه وضع شده باشد، به اشاره حسیّه بجوارح. و در مانند «ذلکم اﷲ ربکم » که اشاره در آن ، حسیّه نیست محمول است بر تجوّز. ( کشاف اصطلاحات الفنون ج 3 ص 719 ).
در فارسی اسم اشاره دو است : این و آن. هرگاه یکی از این دو با اسم ذکر شود آن را اسم اشاره نامند و چون بجای اسم نشیند آن را ضمیراشاره گویند :
ازین مشتی رفیقان ریائی
بریدن بهتر است از آشنائی.
گوئیادی بود کآن چندان سپاه
اندر آن صحرا همی کندند جان
بی سپاهی آن سپه را نیست کرد
در جهان کس را نبوده ست این توان
هیچ شه را در جهان آن زهره نیست
کو سخن راند ز ایران بر زبان.
فرخی.

فرهنگ فارسی

در زبان عربی : یکی از معارف است و آن اسمی است که برای معنی مشارالیه وضع شده باشد باشاره حسیه بجوارح . و در مانند ذلکم الله ربکم که اشاره در آن حسیه نیست محمول است بر تجوز .

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] اسم اشاره اسم دلالت کننده بر اشاره به چیزی یا کسی است.
اسم اشاره، اسمی است که برای اشاره به چیزی یا کسی وضع شده است، مانند: «ذا» برای اشاره به مفرد مذکر؛ «ذی» برای اشاره به مفرد مؤنث؛ «هنا» برای اشاره به مکان نزدیک و «هناک» برای اشاره به مکان دور.
wikifeqh: اسمای_اشاره

مترادف ها

demonstrative (اسم)
صفت اشاره، ضمیر اشاره، اسم اشاره

فارسی به عربی

برهانی

پیشنهاد کاربران

بپرس