اُسلوب حَکیم
(یا: قولِ به موجب؛ به معنای روش عاقلانه) در اصطلاح بدیع، حمل کردن جمله ای برخلاف مقصود گوینده و پاسخ دادن بنابه معنایی که مقصود گوینده نبوده است: گفتمش باید بری نامم زیاد/گفت آری می برم نامت ز یاد (فرصت شیرازی) مقصود گوینده این بوده که «باید نام مرا زیاد بر زبان جاری کنی»، اما مخاطب چنین وانمود کرده که گوینده گفته است «باید نام مرا از یاد ببری» و به همین منوال آن را پاسخ گفته است.
(یا: قولِ به موجب؛ به معنای روش عاقلانه) در اصطلاح بدیع، حمل کردن جمله ای برخلاف مقصود گوینده و پاسخ دادن بنابه معنایی که مقصود گوینده نبوده است: گفتمش باید بری نامم زیاد/گفت آری می برم نامت ز یاد (فرصت شیرازی) مقصود گوینده این بوده که «باید نام مرا زیاد بر زبان جاری کنی»، اما مخاطب چنین وانمود کرده که گوینده گفته است «باید نام مرا از یاد ببری» و به همین منوال آن را پاسخ گفته است.
wikijoo: اسلوب_حکیم