اسلام اباد

اسلام آباد. اِسلام آباد
مسجد ملک فیصل، پایتخت پاکستان، در بخش پوتوار، در دامنۀ ارتفاعات مارگالا و در شمال غربی راولپندی. جمعیت آن ۶۰۱,۶۰۰ نفر است (۲۰۰۳). پس از تشکیل پاکستان در ۱۴ اوت ۱۹۴۷، کراچی به مدت سیزده سال پایتخت آن بود؛ اما چون از نظر موقعیت دفاعی، اداری، جغرافیایی، و اجتماعی و نیز از نظر آب وهوا مناسب نبود، در ۱۹۵۹، کمیسیونی به منظور انتخاب محلی مناسب برای پایتخت جدید تشکیل و اسلام آباد به منزلۀ پایتخت انتخاب شد. بنای این شهر از ۱۹۶۱ آغاز شد، اما چون پایتخت جدید یک باره آماده نمی شد، راولپندی، از ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۹، به صورت پایتخت موقت درآمد. در ۱۹۶۷، اسلام آباد رسماً پایتخت شد؛ بنای ساختمان ها، خیابان ها، و تأسیسات مهم آن تا اواسط دهۀ ۱۹۷۰ پایان یافت. شهر مزبور به مناطق مختلف اداری، سیاسی، آموزشی، صنعتی، بازرگانی، و مسکونی تقسیم شده است؛ این مناطق کمربندی سبز و یک پارک ملی را دربر گرفته اند که مزارع، باغ ها، و مراکز آموزشی را در خود جا داده است. همچنین منطقه ای وسیع اطراف شهر، برای توسعه های آینده، در نظر گرفته شده است. سد راول آب مورد نیاز شهر را تأمین می کند. معماری اسلام آباد ترکیبی از معماری سنتی اسلامی و معماری مدرن معاصر است. در طراحی این شهر، طراحان بین المللی، همچون دوکسیادس، شرکت داشتند. بیشتر مردم شهر به زبان های پوتوهاری، پنجابی، و اردو تکلم می کنند و مذهب آن ها اسلام است، تنها تعداد اندکی مسیحی در این شهر زندگی می کنند. بناهای مهم آن عبارت اند از ساختمان مجلس ملی، مرکز تحقیقات فارسی ایران و پاکستان، و مؤسسۀ ملی زبان های نوین، که بخش فارسی آن از ۱۳۴۹ش آغاز به کار کرده است. هتل شهرزاد، دانشگاه اسلام آباد، و مسجد جامع ملی از دیگر بناهای مهم آن است. اسلام آباد مرکز منطقۀ کشاورزی درۀ کشمیر نیز محسوب می شود.