اسقیه

لغت نامه دهخدا

اسقیه. [ اَ ی َ ] ( ع اِ ) ج ِ سِقاء. ( دهار ). ج ِ سِقاء، بمعنی مَشک شیر و آب. ( منتهی الارب ). || ج ِ سقی ، بمعنی آب خورده و سیراب و کشت آب پاشیده و مانند آن. ( منتهی الارب ). || نصیب های آب. || ج ِ سقی ، بمعنی ابر بزرگ قطره. ( منتهی الارب ). ابرهای باباران.

پیشنهاد کاربران

اسقیه: ( در زبان عربی ) ابرهای بزرگ یا ابرهای با باران ؛. ( لغتنامه دهخدا )

بپرس