اسقف نشین رومی

اسقف نشین روم ( لاتین: dioecēsis ) در امپراتوری روم متأخر، که معمولاً بین سال های ۲۸۴ تا ۶۰۲ پس از میلاد برمی گردد، ناحیه حاکمیت منطقه ای که به اسقف رومی یا مدنی شهرت داشت از گروهی از استان های روم تشکیل می شد که هر کدام توسط یک Vicarius، که نمایندگان بخشداران پراتوری ( که مستقیماً اسقف هایی را که در آن ساکن بودند اداره می کردند ) بودند.
در ابتدا دوازده اسقف وجود داشت که در پایان قرن چهارم به چهارده رسید.