استپ جنگلی کوه های زاگرس یک ناحیه بوم شناختی از نوع جنگل مخلوط و پهن برگ معتدله در غرب آسیا است که در امتداد کوه های زاگرس از شرق ترکیه و شمال عراق تا جنوب ایران گسترده شده است.
کوه های زاگرس شامل کمربندی از کوه های چین خورده است که از برخورد صفحه آفریقا با صفحه اوراسیا پدید آمده است. این کوه ها در غرب، جنوب و شرق با نواحی بیابانی و نیمه بیابانی احاطه شده است. علف زارهای خشک، بوته زارها و بیابان های پست میان رودان و جنوب ایران در سمت غرب این کوه ها و بیابان های دشتی فلات ایران در شرق آن گسترش یافته اند. سرزمین کوهستانی ارمنستان و کوه های البرز نیز در شمال آن گسترده شده اند.
... [مشاهده متن کامل]
آب و هوای این ناحیه بوم شناختی نیمه خشک و معتدل است. بارندگی سالانه میان ۴۰۰ تا ۸۰۰ میلی متر است که بیشتر در زمستان و بهار فرو می ریزد. تابستان های این ناحیه گرم و خشک و زمستان های آن سرد است و سردترین دمای زمستان به کمتر از −۲۵ °C نیز می رسد. به طور کلی در انتهای جنوبی این رشته کوه، هوا گرم تر و اقلیم خشک تر می شود.
پوشش گیاهی غالب در نقاط کوهستانی از نوع جنگل یا درخت زارهای تنک پهن برگ خزان دار به همراه بوته ها و علف های استپی است. بلوط ها به ویژه بلوط ایرانی درختان شاخص این ناحیه هستند که بیش از ۵۰٪ مساحت کوه های زاگرس در ایران را می پوشانند. درخت زارها و بیشه زارهای پسته کوهی نیز به همراه بلوط در نقاط کوهستانی دیده می شود. پوشش گیاهی با تغییر ارتفاع و نحوه قرارگیری در معرض بادهای غالب تغییر می کند. در بخش های شمالی این بوم ناحیه، استپ های درختچه ای گون و مریم گلی به همراه درختان پراکنده در ارتفاعات بالاتر از ۴۰۰ تا ۵۰۰ متر پراکنش دارند. جنگل ها و باقی مانده های بلوط ایرانی و بلوط حلبی در بازه ارتفاعی ۷۰۰–۸۰۰ متر تا حدود ۱٬۷۰۰ پراکنده شده اند. خط رویش درختان در ارتفاع ۱٬۹۰۰ تا ۲٬۰۰۰ متری است که پوشش گیاهی اقلیم کوهستانی در بالای این مرز یافت می شود.
در انتهای جنوبی این رشته کوه درختان پراکنده تر و تنک تر شده و پوشش استپی غالب می شود. استپ تا ارتفاع ۱۴۰۰ متری گسترش یافته و جنگل های تنک زالزالک، بادام، داغداغان و گلابی سوری تا ارتفاع ۲٬۴۰۰ متری ادامه دارند.
کوه های زاگرس زیستگاه چندین گونه در معرض تهدید و خطر مانند پلنگ ایرانی، خرس قهوه ای سوری، گوسفند وحشی، گرگ، کفتار راه راه، شاه روباه و همستر دم دراز زاگرسی است. کل و بز در بسیاری از نقاط زاگرس یافت می شود. گوزن زرد ایرانی که گمان می رفت منقرض شده در اواخر سده ۲۰ در استان خوزستان بازیافته شد و با اقدامات حفاظتی از خطر انقراض نجات یافت.
کوه های زاگرس شامل کمربندی از کوه های چین خورده است که از برخورد صفحه آفریقا با صفحه اوراسیا پدید آمده است. این کوه ها در غرب، جنوب و شرق با نواحی بیابانی و نیمه بیابانی احاطه شده است. علف زارهای خشک، بوته زارها و بیابان های پست میان رودان و جنوب ایران در سمت غرب این کوه ها و بیابان های دشتی فلات ایران در شرق آن گسترش یافته اند. سرزمین کوهستانی ارمنستان و کوه های البرز نیز در شمال آن گسترده شده اند.
... [مشاهده متن کامل]
آب و هوای این ناحیه بوم شناختی نیمه خشک و معتدل است. بارندگی سالانه میان ۴۰۰ تا ۸۰۰ میلی متر است که بیشتر در زمستان و بهار فرو می ریزد. تابستان های این ناحیه گرم و خشک و زمستان های آن سرد است و سردترین دمای زمستان به کمتر از −۲۵ °C نیز می رسد. به طور کلی در انتهای جنوبی این رشته کوه، هوا گرم تر و اقلیم خشک تر می شود.
پوشش گیاهی غالب در نقاط کوهستانی از نوع جنگل یا درخت زارهای تنک پهن برگ خزان دار به همراه بوته ها و علف های استپی است. بلوط ها به ویژه بلوط ایرانی درختان شاخص این ناحیه هستند که بیش از ۵۰٪ مساحت کوه های زاگرس در ایران را می پوشانند. درخت زارها و بیشه زارهای پسته کوهی نیز به همراه بلوط در نقاط کوهستانی دیده می شود. پوشش گیاهی با تغییر ارتفاع و نحوه قرارگیری در معرض بادهای غالب تغییر می کند. در بخش های شمالی این بوم ناحیه، استپ های درختچه ای گون و مریم گلی به همراه درختان پراکنده در ارتفاعات بالاتر از ۴۰۰ تا ۵۰۰ متر پراکنش دارند. جنگل ها و باقی مانده های بلوط ایرانی و بلوط حلبی در بازه ارتفاعی ۷۰۰–۸۰۰ متر تا حدود ۱٬۷۰۰ پراکنده شده اند. خط رویش درختان در ارتفاع ۱٬۹۰۰ تا ۲٬۰۰۰ متری است که پوشش گیاهی اقلیم کوهستانی در بالای این مرز یافت می شود.
در انتهای جنوبی این رشته کوه درختان پراکنده تر و تنک تر شده و پوشش استپی غالب می شود. استپ تا ارتفاع ۱۴۰۰ متری گسترش یافته و جنگل های تنک زالزالک، بادام، داغداغان و گلابی سوری تا ارتفاع ۲٬۴۰۰ متری ادامه دارند.
کوه های زاگرس زیستگاه چندین گونه در معرض تهدید و خطر مانند پلنگ ایرانی، خرس قهوه ای سوری، گوسفند وحشی، گرگ، کفتار راه راه، شاه روباه و همستر دم دراز زاگرسی است. کل و بز در بسیاری از نقاط زاگرس یافت می شود. گوزن زرد ایرانی که گمان می رفت منقرض شده در اواخر سده ۲۰ در استان خوزستان بازیافته شد و با اقدامات حفاظتی از خطر انقراض نجات یافت.
