استوانهٔ کوروش یا منشورِ کوروش لوحی از گِل پخته است که در سال ۵۳۸ پیش از میلاد به فرمانِ کوروش بزرگ هخامنشی نگاشته شد. این استوانه در موزه بریتانیا نگهداری می شود و بخش هایی از آن شکسته و مفقود شده است. نسخهٔ دیگری از متنِ استوانه بر روی دو قطعه لوحِ گِلی یافت شده که آن ها نیز در مجموعهٔ بابِلیِ موزهٔ بریتانیا هستند و بازماندهٔ نسخهٔ بایگانی شدهٔ همین استوانه دانسته می شوند.
... [مشاهده متن کامل]
نیمهٔ نخست این لوح از زبان رویدادنگارانِ بابلی و نیمهٔ پایانیِ آن، سخنان و دستورهای کوروش است که همگی به زبان و خط میخی اکدی ( بابلی نو ) نوشته شده است. این استوانه در سال ۱۸۷۹ میلادی ( ۱۲۵۸ خورشیدی ) در نیایشگاه اِسَگیله در شهرِ بابِلِ باستانی پیدا شده و در موزهٔ بریتانیا در شهر لندن نگهداری می شود. نامِ دبیر و نگارنده ای که از متنِ استوانهٔ کوروش نسخه برداری کرده قیشتی - مردوک بوده ولی نامِ دبیری که متنِ اصلی را نوشته، مشخص نیست.
دبیران بابِلی در نوشتن استوانهٔ کوروش، از سنت هزار سالهٔ کتیبه های ساختمانی سلطنتی آشوری و بابلی الهام گرفتند. در چنین متن هایی پادشاهان نه تنها ساخت و بازسازی پرستشگاه ها، کاخ ها، برج وباروها، آبراهه ها، و دیگر فعالیت های عمومی را یادآور شده اند، بلکه از این فرصت برای زنده نگاه داشتن نام، تبارنامه، القاب و صفات خود، پشتیبانی خدایان از فرمانروایی خویش، و گاهی نیز برای اشاره به کرده هایشان استفاده می کردند.
این استوانه در ماه مارس ۱۸۷۹ توسط هرمزد رسام در جریان کاوش های او در بابِل، بر تپهٔ موسوم به عَمران یافت شد. بعدها مشخص شد که شمال این تپه، محل پرستشگاه اِسگیله است اما چون در آن زمان این پرستشگاه در زیر خاک مدفون بود، مشخص نیست که استوانه در چه فاصله ای از این پرستشگاه یافت شده است اما به نظر می رسد که استوانه در میان یک دیوار بزرگ در جنوب عَمران یافته شده باشد. همین نکته و همچنین شکل استوانه ای کتیبه نشان می دهد که این استوانه به عنوان یک کتیبهٔ پیِ بنا، درون یک دیوار قرار داده شده بود.
در سال ۱۹۷۱، پاول - ریچارد برگر کشفی شگفت آور انجام داد مبنی بر اینکه یک قطعهٔ بزرگ میخی از استوانهٔ کوروش در دانشگاه ییل در ایالات متحدهٔ آمریکا وجود دارد که سطرهای ۳۶ تا ۴۵ از متن کتیبه را شامل می شود. در پی کشف ریچارد برگر، قطعهٔ ییل به استوانهٔ کوروش در لندن اضافه شد و میان دپارتمان آثار باستانی آسیایی و مجموعهٔ بابلی در کتابخانهٔ یادبودی استرلینگ در دانشگاه ییل ترتیبی داده شد که قطعهٔ ییل به صورت قرض بلندمدت به موزهٔ بریتانیا داده شود.
... [مشاهده متن کامل]
نیمهٔ نخست این لوح از زبان رویدادنگارانِ بابلی و نیمهٔ پایانیِ آن، سخنان و دستورهای کوروش است که همگی به زبان و خط میخی اکدی ( بابلی نو ) نوشته شده است. این استوانه در سال ۱۸۷۹ میلادی ( ۱۲۵۸ خورشیدی ) در نیایشگاه اِسَگیله در شهرِ بابِلِ باستانی پیدا شده و در موزهٔ بریتانیا در شهر لندن نگهداری می شود. نامِ دبیر و نگارنده ای که از متنِ استوانهٔ کوروش نسخه برداری کرده قیشتی - مردوک بوده ولی نامِ دبیری که متنِ اصلی را نوشته، مشخص نیست.
دبیران بابِلی در نوشتن استوانهٔ کوروش، از سنت هزار سالهٔ کتیبه های ساختمانی سلطنتی آشوری و بابلی الهام گرفتند. در چنین متن هایی پادشاهان نه تنها ساخت و بازسازی پرستشگاه ها، کاخ ها، برج وباروها، آبراهه ها، و دیگر فعالیت های عمومی را یادآور شده اند، بلکه از این فرصت برای زنده نگاه داشتن نام، تبارنامه، القاب و صفات خود، پشتیبانی خدایان از فرمانروایی خویش، و گاهی نیز برای اشاره به کرده هایشان استفاده می کردند.
این استوانه در ماه مارس ۱۸۷۹ توسط هرمزد رسام در جریان کاوش های او در بابِل، بر تپهٔ موسوم به عَمران یافت شد. بعدها مشخص شد که شمال این تپه، محل پرستشگاه اِسگیله است اما چون در آن زمان این پرستشگاه در زیر خاک مدفون بود، مشخص نیست که استوانه در چه فاصله ای از این پرستشگاه یافت شده است اما به نظر می رسد که استوانه در میان یک دیوار بزرگ در جنوب عَمران یافته شده باشد. همین نکته و همچنین شکل استوانه ای کتیبه نشان می دهد که این استوانه به عنوان یک کتیبهٔ پیِ بنا، درون یک دیوار قرار داده شده بود.
در سال ۱۹۷۱، پاول - ریچارد برگر کشفی شگفت آور انجام داد مبنی بر اینکه یک قطعهٔ بزرگ میخی از استوانهٔ کوروش در دانشگاه ییل در ایالات متحدهٔ آمریکا وجود دارد که سطرهای ۳۶ تا ۴۵ از متن کتیبه را شامل می شود. در پی کشف ریچارد برگر، قطعهٔ ییل به استوانهٔ کوروش در لندن اضافه شد و میان دپارتمان آثار باستانی آسیایی و مجموعهٔ بابلی در کتابخانهٔ یادبودی استرلینگ در دانشگاه ییل ترتیبی داده شد که قطعهٔ ییل به صورت قرض بلندمدت به موزهٔ بریتانیا داده شود.
